Adelchi Serena

Adelchi Serena (ur. 27 grudnia 1895 w L’Aquili, zm. 29 stycznia 1970 w Rzymie) był włoskim prawnikiem oraz politykiem związanym z ruchem faszystowskim.

Życiorys

Pochodził z rodziny handlowej, jako syn Giuseppe i Emiliany. Uczył się w gimnazjum w L’Aquila, jednak w 1911 roku został z niego usunięty. Po rozpoczęciu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do armii, lecz z powodu złego stanu zdrowia został z niej zwolniony. W 1915 roku ukończył szkołę średnią, a w 1916 roku został powołany do służby wojskowej, wstępując do korpusu bersalierów, w którym służył do 1919 roku, osiągając stopień majora. Dzięki przysługującym kombatantom przywilejom ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Neapolu i pracował w biurze burmistrza L’Aquila.

Działalność polityczna

W lutym 1921 roku dołączył do Narodowej Partii Faszystowskiej, a od 1923 roku kierował jej strukturami w swoim rodzinnym mieście. Nie uczestniczył w marszu na Rzym (28 października 1922), jednak po przejęciu władzy przez faszystów brał udział w parady zwycięstwa w Rzymie, która miała miejsce trzy dni później. Od 1926 roku przez osiem lat pełnił funkcję burmistrza L’Aquila, wspierając rozwój turystyki oraz miejscowej drużyny piłkarskiej, której został prezesem.

Od 1923 roku był członkiem Ochotniczej Milicji Bezpieczeństwa Narodowego. W 1924 roku został wybrany na deputowanego do parlamentu, gdzie zasiadał przez dwie kadencje, a od 1939 roku w Izbie Korporacji, która zastąpiła tradycyjny parlament.

Od początku lat 30. mieszkał w Rzymie, awansując w strukturach Narodowej Partii Faszystowskiej. Od 1933 roku pełnił funkcję zastępcy sekretarza krajowego partii, a od 1934 roku zasiadał w Wielkiej Radzie Faszystowskiej. W październiku 1939 roku objął kierownictwo resortu prac publicznych, a rok później, w październiku 1940 roku, zastąpił Ettore Muti na stanowisku sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. Konflikty wewnątrz partii doprowadziły do jego dymisji w grudniu 1941 roku. W styczniu 1942 roku udał się do Chorwacji, gdzie jako podpułkownik 11 pułku bersalierów brał udział w walkach z partyzantami, za co otrzymał Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe. Po kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 roku ukrywał się w Rzymie pod fałszywym nazwiskiem.

Powojenne losy

Po wyzwoleniu Rzymu przez aliantów kontynuował życie w ukryciu. Ostatecznie został rozpoznany i stanął przed sądem w Rzymie za swoje działania w okresie faszystowskim. W lipcu 1947 roku został uniewinniony. Po tym wydarzeniu nie angażował się w politykę i zamieszkał w majątku swojego teścia, gdzie zmarł w 1970 roku.