Adelbert Woelfl
Adelbert Woelfl (urodzony 9 maja 1823 w Ząbkowicach Śląskich, zmarły 7 listopada 1896 we Wrocławiu) był niemieckim malarzem oraz kolekcjonerem, uznawanym za jednego z najważniejszych artystów dziewiętnastowiecznego Wrocławia.
Edukacja
Woelfl przyszedł na świat jako syn mistrza farbiarskiego w Ząbkowicach Śląskich. W 1838 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie rozpoczął naukę w gimnazjum św. Macieja. W 1843 roku zmienił szkołę na gimnazjum Fryderyka, gdzie w 1845 roku zdał maturę. Następnie podjął studia z zakresu filozofii i filologii na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1850 roku został uczniem oraz sekretarzem niemieckiego portrecisty Ernsta Rescha. Swoje umiejętności malarskie rozwijał w trakcie podróży po Niemczech, Austrii i Włoszech w 1857 roku. Początkowo jego prace ukazywały romantyczno-heroiczne ujęcia krajobrazu, lecz po sukcesie obrazu pt. Dawny szpital św. Barbary na jednej z wrocławskich wystaw w 1857 roku, jego twórczość skupiła się na architekturze starego Wrocławia. Mieszkał skromnie przy ulicy Matejki (wówczas Mohnhauptstrasse), w pobliżu Ostrowa Tumskiego i Ołbina. Po swojej śmierci został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca, jednak z powodu braku funduszy na nagrobek, nie umieszczono na nim nawet tablicy. W 1927 roku grób Woelfla został zlikwidowany.
Twórczość
Woelfl koncentrował się głównie na malowaniu architektury Wrocławia, wiernie odwzorowując ją w swoich dziełach, wzbogacając je o liczne scenki rodzajowe. Jak sam twierdził, jego obrazy były kroniką miasta. W swoich pracach stosował subtelne efekty luministyczne oraz stonowaną paletę barw, dominującą w odcieniach ugrów i rdzawych brązów, które ożywiał jedynie niewielkimi akcentami stonowanego błękitu.
Wiele jego rysunków, akwarel oraz obrazów olejnych było prezentowanych na wystawach organizowanych przez Śląskie Stowarzyszenie Artystów (Schlesischer Kunstverein), a w 1870 roku również w Berlinie. Utrzymywał się dzięki nauczaniu rysunku oraz pracy ilustratorskiej. Zrealizował zlecenie na wykonanie siedmiu obrazów przedstawiających śląskie dwory; był także ilustratorem pracy Hermanna Luchsa pt. Portrety książąt śląskich oraz stworzył cykl miniatur akwarelowych z widokami swojego rodzinnego miasta, Ząbkowic Śląskich. Po 1945 roku większość jego dzieł zaginęła.
Po jego śmierci zorganizowano trzy wystawy jego prac: w 1897 roku w Śląskim Muzeum Sztuk Pięknych, gdzie eksponowano również dziesięć akwafort autorstwa Siegfrieda Laboschina stworzonych na podstawie obrazów Woelfla, w 1941 roku w Ziębicach oraz w 1993 roku w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Jego dzieła stanowią cenne źródło ikonograficzne, które przekazuje informacje o architekturze dawnego Wrocławia.
Kolekcja
Adelbert Woelfl był również uznawanym kolekcjonerem grafik nowożytnych artystów. W jego zbiorach znajdowały się rysunki i akwarele autorstwa Carla Philippa Fohra, kompozycje Raphaela Schalla, Johanna Heinricha Königa i Amanda G. Zausiga. Po jego śmierci wartość zbiorów oszacowano na 15 tysięcy marek. Kolekcja została zlicytowana, a prace trafiły do innych wrocławskich kolekcjonerów, takich jak Toni Neisser, Eduard Feige i Wilhelm Perlhöfter.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Praca zbiorowa pod red. Jana Harasimowicza: Encyklopedia Wrocławia. Wydanie III, poprawione i uzupełnione. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 978-83-7384-561-9. ISBN 83-7384-561-5.
