Adélaïde Labille-Guiard

Adélaïde Labille-Guiard (urodzona 11 kwietnia 1749 w Paryżu, zmarła 24 kwietnia 1803 tamże) była francuską malarką reprezentującą styl neoklasyczny.

Życiorys

Uczyła się malarstwa miniaturowego pod okiem François-Elie Vincenta, a także jego syna, który później został jej mężem, François-André. Jej kolejnym mentorem był Maurice Quentin de La Tour. Na początku swojej kariery wystawiała prace w Académie de Saint-Luc, a po jej zamknięciu w 1776 roku w Salon de la Correspondance. W 1769 roku poślubiła Louisa-Nicolasa Guiarda, lecz ich małżeństwo okazało się nieudane i zakończyło się separacją w 1777 roku, a ostatecznie rozwodem w 1793 roku.

W 1783 roku, po odniesieniu sukcesów w paryskim Salonie, Adélaïde została członkiem Académie Royale de Peinture et de Sculpture, stając się jedną z pierwszych trzech kobiet, które dołączyły do Akademii. Dzięki wsparciu zyskała tytuł oficjalnej malarki córek króla Francji, Ludwika XV. W trakcie rewolucji malowała portrety jej przywódców, wśród których znaleźli się m.in. Maximilien de Robespierre oraz członkowie Zgromadzenia Narodowego. Kontynuowała wystawianie swoich prac w paryskim Salonie i aktywnie namawiała inne kobiety do angażowania się w życie artystyczne. W 1799 roku wyszła za mąż za znanego malarza François-André Vincenta, a zmarła w Paryżu w 1803 roku.

Artystka specjalizowała się głównie w portretach oraz scenach historycznych. W swoich pracach wykorzystywała technikę olejną oraz pastel, a także tworzyła miniatury. Jej modelami byli arystokraci, członkowie rodziny królewskiej oraz rewolucjoniści. W tym samym czasie jej największą konkurentką była Élisabeth Vigée-Lebrun, jednak obecnie obie artystki cieszą się równym uznaniem.