Adela Stefanowicz, matka Gertruda (urodzona 2 lutego 1887 w Witebsku, zmarła 21 października 1961) – była zakonnicą (benedyktynką), pedagogiem oraz współzałożycielką Instytutu Katolickiego w Częstochowie.
W 1904 roku ukończyła gimnazjum w Witebsku, a w 1912 roku rozpoczęła studia z zakresu filozofii oraz psychologii eksperymentalnej na uniwersytecie w Moskwie. Po zakończeniu studiów pracowała jako nauczycielka, organizując jednocześnie pracownie psychologiczne do badania dzieci z upośledzeniem umysłowym w Moskwie i Witebsku. W Witebsku stworzyła również szkołę z internatem dla tych dzieci. Aby zdobyć fundusze na swoje placówki, prowadziła liczne zbiórki, co jednak negatywnie wpłynęło na jej zdrowie, prowadząc do ostrego zapalenia stawów oraz astmy.
W listopadzie 1921 roku Adela Stefanowicz przeniosła się do Warszawy, gdzie podjęła pracę w Instytucie Pedagogiki Specjalnej. Była jedną z inicjatorek Zakładu dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w okolicach Warszawy; jego prowadzenie przejęły siostry samarytanki, do których zgromadzenia dołączyła Stefanowicz, aby w pełni poświęcić się pomocy swoim podopiecznym. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia nie mogła złożyć kolejnych ślubów i w 1930 roku wyjechała do Łucka. Tam dołączyła do zgromadzenia sióstr misjonarek (benedyktynek). Pracowała w sierocińcu, który prowadziły siostry, uzyskała zgodę władz szkolnych na otwarcie przedszkola oraz klas początkowych nauczania, a dla starszych dziewcząt zorganizowała seminarium wychowawcze i wewnętrzne studia pedagogiczne dla sióstr zakonnych. Na prośbę przełożonej generalnej oraz biskupa łuckiego Adolfa Szelążka opracowała projekt reformy Zgromadzenia Sióstr Misjonarek-Benedyktynek. Otrzymała wiele odpowiedzialnych funkcji w zgromadzeniu, takich jak kierowniczka sierocińca, dyrektorka seminarium wychowawczego, a w 1933 roku została generalną przełożoną. Z powodu stanu zdrowia musiała zrezygnować z tych obowiązków podczas kapituły generalnej w 1935 roku i wyjechała na półroczne leczenie.
W 1936 roku wznowiła pracę w Wilnie. Na zlecenie arcybiskupa Jałbrzykowskiego (metropolity wileńskiego) angażowała się w środowiska rodzin katolickich w ramach Akcji Katolickiej, organizując Poradnię Wychowawczą przy Katolickim Stowarzyszeniu Kobiet oraz studium dla rodziców, przedszkole i seminarium wychowawcze dla młodzieży. Współpracowała z nauczycielami wielu innych ośrodków pedagogicznych.
Od 1937 roku rozpoczęła długotrwałą współpracę z księdzem Józefem Wojtukiewiczem. Razem redagowali dwumiesięcznik „Ku Szczytom” (1937-1939) oraz założyli Katolicki Związek Wychowawczy, w którym objęła stanowisko prezesa. Celem związku było opracowanie metod katolickiego wychowania. Adela Stefanowicz wspólnie z ks. Wojtukiewiczem była autorką recenzji podręczników do religii na zlecenie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II wojny światowej uczestniczyła w tajnym nauczaniu jako wykładowca pedagogiki i kultury.
W 1945 roku, razem z Wojtukiewiczem, przeniosła się do Częstochowy, gdzie objęła kierownictwo pracy wewnętrznej w nowo utworzonym Instytucie Katolickim. Prowadziła wykłady i seminaria, także po przeniesieniu Instytutu w 1947 roku do Wrocławia oraz w 1958 roku do Gietrzwałdu (Warmia). Współorganizowała Ogólnopolskie Kursy Katechetyczne we Wrocławiu, Częstochowie i Lublinie. Mimo stopniowej utraty wzroku oraz sprawności fizycznej (w ostatnich latach korzystała z wózka inwalidzkiego), nie przerwała pracy pedagogicznej aż do swojej śmierci w 1961 roku.
Bibliografia
Zofia Brzęk, Wydział Kultury Chrześcijańskiej Instytutu Katolickiego księdza Józefa Wojtukiewicza i Adeli Stefanowicz w latach 1945-1961 jako szkoła służby Bożej, Olsztyn 1984 (praca magisterska)