Adela Domanus

Adela Domanus (ur. 15 grudnia 1882, zm. 6 października 1968) – polska Sprawiedliwa wśród Narodów Świata.

Życiorys

W czasie II wojny światowej Adela Domanus, która mieszkała w Warszawie (ul. Polna 44/5), aktywnie wspierała Żydów w potrzebie. Zdołała zdobyć sfałszowane dokumenty dla Klary Szapiro oraz jej siedmioletniej córki Niny, a także zorganizowała im nocleg u jednego z przyjaciół. Gdy ta kryjówka stała się niebezpieczna, Domanus umieściła małą Ninę w chrześcijańskim sierocińcu, a dla Klary znalazła zatrudnienie jako służąca w niemieckiej rodzinie, gdzie przebywała aż do wyzwolenia. Ryzykując własne życie, Domanus kierowała się głębokim poczuciem humanitaryzmu, które przeważało nad jej osobistym bezpieczeństwem. „Serce miałam ściśnięte żalem i współczuciem…” – wspominała po latach. Na początku 1941 roku jej syn Józef przemycił swoją dziewczynę Stefanię Adler z warszawskiego getta i poślubił ją pod przybraną tożsamością. Około roku później Domanus udzieliła schronienia matce Stefanii, Helenie, po jej ucieczce z getta. W trakcie powstania warszawskiego zaopiekowała się żydowskim prawnikiem K. Mettą oraz jego żoną. Swoje ocalenie zawdzięcza również Jadwidze Maczko, która współpracowała z Adelą w konspiracji; Domanus dostarczyła jej fałszywe dokumenty na nazwisko Leokadii Sopyły.

Miała męża Henryka, który był pracownikiem BGK. Jej synowa była Żydówką.

Adela Domanus spoczywa na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera: 81, rząd: 4, miejsce: 23).

26 października 1989 roku Instytut Jad Waszem uhonorował Adelę Domanus medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.