Adamowicz IV

Adamowicz IV to polski herb szlachecki, który był używany przez rodzinę o tatarskich korzeniach. Zgodnie z informacjami podanymi przez Stanisława Dziadulewicza, jest to wariant herbu Leliwa.

Opis herbu

Blazonowanie opracowane na podstawie zasad nowoczesnego blazonu, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego, przedstawia się następująco:

W błękitnym polu znajduje się półksiężyc w kolorze srebrnym, a pomiędzy jego rogami umieszczona jest srebrna gwiazda pięciopromienna, otoczona strzałami w tym samym kolorze. Klejnotem herbu są trzy pióra strusie, a labry są w kolorze błękitnym, podbite srebrem.

Pierwotnie herb ten był wspomniany tylko przez Stanisława Dziadulewicza, który nie uwzględnił w opisie barw ani dodatkowych elementów poza tarczą. Rekonstrukcję barw, labrów i klejnotu przeprowadził Tadeusz Gajl.

Najwcześniejsze wzmianki

Herb został wymieniony w dziele Stanisława Dziadulewicza zatytułowanym Herbarz rodzin tatarskich w Polsce, opublikowanym w 1929 roku.

Rodzina Adamowiczów

Według Dziadulewicza, ród Adamowiczów był znaczący i przypisany do zaciągu juszyńskiego, wywodząc się od Dawidowiczów herbu Strzała. Najstarsza znana wzmianka o protoplaście rodu, Adamie, pochodzi z 1520 roku. Jego ojcem był Stanisław Dawidowicz, który był właścicielem majątku Mustupicze w powiecie mińskim. Adam miał troje dzieci: córkę Januchnę oraz synów Abdruchmana (który kontynuował nazwisko Dawidowicz) i Sołtana. Z licznego potomstwa Sołtana, w 1631 roku, przetrwało jedynie dwóch synów: Issup i Achmeć, którzy dali początek dwóm liniom Adamowiczów.