Adamin (adamit) to niezwykle rzadki minerał z grupy arsenianów. Jego nazwa została nadana na cześć francuskiego mineraloga Gilberta Josepha Adama (1795–1881).
Cechy fizyczne
Dyspersja: silna
Widmo absorpcyjne: nie diagnostyczne
Luminescencja: minerał ten emituje intensywne zielone światło w bliskim UV oraz zielone i cytrynowożółte w dalekim UV.
Zazwyczaj adamin tworzy małe, wydłużone kryształy o formie tabliczkowej, słupkowej lub igiełkowej. Może również występować w postaci kryształów izometrycznych. Spotyka się go w skupieniach drobnoziarnistych, promienistych, zbitych, kulistych, nerkowatych, a także w formie naskorupień i nalotów oraz groniastych skupień wypełniających pustki w skałach (druzy). Najczęściej ma kolor biały lub bezbarwny. Okazy zabarwione na fioletowo lub różowo zawdzięczają swój kolor domieszkom kobaltu (adamit kobaltowy), natomiast te w kolorze żółtym, jasnożółtym lub brunatnym mają kolor dzięki obecności związków żelaza. Okazy niebieskie i zielone zyskują swój kolor dzięki obecności związków miedzi (adamit miedziowy). Minerał jest bardzo kruchy, przezroczysty lub przeświecający i wykazuje wyraźną fluorescencję o cytrynowej barwie. Rozpuszcza się w kwasie solnym i zawiera domieszki tlenków Cu i Co. Nie jest radioaktywny i nie tworzy form bliźniaczych.
Występowanie
Adamin jest minerałem wtórnym, który pojawia się w strefach złóż kruszców bogatych w cynk (sfaleryt) i arsen. Towarzyszą mu najczęściej takie minerały jak kalcyt, smithsonit, geothyt, limonit, azuryt oraz hemimorfit.
Miejsce występowania
Adamin można znaleźć w wielu miejscach, w tym w USA (Utah, Kalifornia), Grecji (Lavrion), Meksyku (Durango – Ojuela i Mampimi), Namibii (Otavi i Tsumeb w okolicach Windhoek), a także w Chile, Włoszech, Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Rosji, Tadżykistanie, Turcji, Francji i Algierii.
Zastosowanie
- ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie;
- w jubilerstwie stosowany jest bardzo rzadko z powodu niskiej twardości i wyraźnej łupliwości – najbardziej cenione są odmiany zielone, zielononiebieskie i fioletowe;
Zobacz też
- minerał
- Oliwenit
- Libetenit
Bibliografia
Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982. Brak numerów stron w książce.
Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1. Brak numerów stron w książce.