Adamici

Adamici (znani również jako adamianie lub fosariusze) to termin odnoszący się do różnych grup religijnych, które mają swoje korzenie w chrześcijaństwie. Naśladują one nagość Adama jako symbol pierwotnej czystości człowieka, zanim popełnił grzech pierworodny.

Po raz pierwszy tego rodzaju grupa religijna została opisana przez Epifaniusza w II wieku, a była to wspólnota gnostyków-antynomistów z północnej Afryki. Później o podobnych grupach pisali także Augustyn z Hippony oraz Izydor z Sewilli.

Termin ten odnosi się również do grupy pikardów z Czech, która istniała w XV wieku, znanej pod nazwą Bracia i Siostry Wolnego Ducha lub mikołaici (od imienia ich założyciela). Odrzucali oni nauki husytów, głosząc wspólnotę dóbr oraz wolną miłość; wielu z nich propagowało również ideę nagości. W 1421 roku ostatnia ich grupa, pod przewodnictwem Piotra Kaniša, została wymordowana przez wojska husyckie dowodzone przez Jana Žižkę.

Adamici odrodzili się w Czechach w 1849 roku w mieście Chrudim, przyjmując nazwę Koło Chrudimskie. Wyznawali tajną doktrynę o wszechmocnej Odkupicielce Wszechświata. Ich nocne zgromadzenia obejmowały m.in. całkowite zdjęcie odzieży, jednak nie dochodziło tam do innych ekscesów obyczajowych.

W XVIII wieku w Anglii Adamici byli również nazywani dyssenterami (nonkonformistami).

Polska

Adamici przybyli do Polski z Czech na początku XIV wieku. Z uwagi na to, że spotykali się w jaskiniach i rowach, nadano im nazwę fosariusze. Oskarżano ich o rozwiązłość, ponieważ na zgromadzeniach zdejmowali swoje ubrania. W związku z tym zainterweniował inkwizytor krakowski Albert z Płocka. W 1505 roku sekta została zlikwidowana. Pojmani szlachcice, po wyrzeczeniu się herezji, zostali uwolnieni, natomiast prostych ludzi poddano torturom i skazano na śmierć na stosie.