Adam Zbigniew Liebhart (urodzony 28 kwietnia 1905 w Kołomyi, zmarły 30 listopada 1976 we Wrocławiu) był polskim muzykologiem.
Rodzina
Był synem Gustawa Kazimierza Liebharta oraz Zofii Szybalskiej. Jego braćmi byli ginekolog Stanisław Gustaw Liebhart oraz Władysław Liebhart, który pełnił funkcję dyrektora szpitala w Kluczborku. Jerzy Liebhart, wrocławski alergolog, był jego synem.
Życiorys
Ukończył studia z zakresu muzykologii, filozofii oraz historii sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Kształcił się pod okiem profesora Adolfa Chybińskiego, a w 1932 roku obronił pracę doktorską pt. Rozwój progresji w muzyce wczesnego średniowiecza. W latach 1932–1934 pracował jako publicysta muzyczny, między innymi jako korespondent dla warszawskiego Kuriera Porannego. W latach 1923–1924 oraz 1939–1941 studiował dyrygenturę symfoniczną w Konserwatorium PTM we Lwowie, które ukończył w 1941 roku. Uczył w lwowskich szkołach muzycznych, prowadził prywatne lekcje z teorii muzyki i gry na fortepianie, a także okazjonalnie kierował zespołami kameralnymi, dyrygował chórami oraz akompaniował.
W lipcu 1945 roku przybył do Wrocławia, a od jesieni przystąpił do tworzenia Zakładu Muzykologii przy Katedrze Historii Sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. Dzięki jego wysiłkom uratowano naukową bibliotekę muzykologiczną, która została umieszczona w budynku przy placu Uniwersyteckim. W listopadzie 1945 roku rozpoczęły się tam wykłady dla studentów pierwszego roku Muzykologii, a Liebhart pełnił funkcję adiunkta, był jedynym wykładowcą oraz kierownikiem zakładu i bibliotekarzem. Pracował na Muzykologii aż do zakończenia tego kierunku w 1952 roku.
Wraz z przedstawicielami Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego oraz działaczami Dolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego, Zbigniew Liebhart uczestniczył w organizacji szkolnictwa muzycznego na różnych poziomach na terenie Dolnego Śląska. Należał do komitetu organizacyjnego DTM, był konsultantem i projektodawcą w Dziale Oświaty Pozaszkolnej oraz brał udział w akcji umuzykalniającej w całym województwie. Był jednym z inicjatorów i organizatorów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, w której pracował od 1949 roku aż do przejścia na emeryturę w 1970 roku, pełniąc szereg ważnych funkcji – dziekana Wydziału Pedagogicznego (1950–1953), dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury (1953–1963), kierownika Katedry Teorii i Kompozycji (1958–1969) oraz rektora (1963–1969). Był inicjatorem i pierwszym prezesem regionalnego koła Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków przy PWSM; od 1948 roku był członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Klubu Demokratycznej Profesury.
Dorobek naukowy
W dorobku Zbigniewa Liebharta znajdują się liczne prace naukowe (takie jak Maniery progresyjne w muzyce XIV w., Wzrost poczucia formy w wiekach średnich, Braki systematyki muzykologii, Skrypt systematyki), recenzje koncertów oraz premier operowych, a także artykuły polemiczne publikowane w prasie lokalnej i ogólnopolskiej. W jego twórczości można znaleźć również ilustracje muzyczne do dwóch słuchowisk radiowych oraz opracowania pieśni ludowych na chór mieszany, a także opracowania melodii ludowych z Węgier i Czech. Na antenie Rozgłośni Wrocławskiej PR prowadził audycje umuzykalniające w formie tzw. skrzynki muzycznej. Był także pomysłodawcą „Artosów” – audycji umuzykalniających organizowanych we wszystkich liceach ogólnokształcących Dolnego Śląska, w których angażował wybitnych muzyków i śpiewaków, w tym Beatę Artemską.
Recenzja książki Paula Egerta pt. Chopin zamieszczona w Kwartalniku Muzycznym nr. 23/1948.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)
- Złotą Odznakę Zasłużony dla Dolnego Śląska (1966)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Odznaka XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska
- Odznaka „Budowniczy Wrocławia”
- Złota Odznaka „Zasłużony dla Dolnego Śląska”
- Zasłużony Działacz Kultury (1972)
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I st.
- Złota Odznaka AZS
Przypisy
Linki zewnętrzne