Adam Zagórski, noszący herb Ostoja (ur. 1841 w Starej Wsi, zm. 15 listopada 1929 w Rzeszowie) – był powstańcem styczniowym, lekarzem oraz urzędnikiem.
Życiorys
Urodził się w 1841 roku w Starej Wsi, wywodząc się z Lubelszczyzny. Przed wybuchem powstania w 1863 roku, uczęszczał do Szkoły Głównej w Warszawie.
W 1863 roku brał udział w powstaniu styczniowym, służąc w sztabie województwa lubelskiego i podlaskiego pod dowództwem takich postaci jak Józef Śmiechowski, Marian Langiewicz, Antoni Jeziorański oraz Aleksander Waligórski. Uczestniczył w walkach w rejonie Grojca, Rawy, Lubochni, Małogoszczy, Pieskowej Skały, Skały, Sosnówki, Chrzobrzy, Grochowisk, Igołomi, Kobylanki, Hut Krzeszowskiej oraz Borowa. Dwukrotnie odniósł rany, a w trakcie służby osiągnął stopień kapitana. Jego losy zostały opisane przez płk Jana Stellę-Sawickiego w publikacji pt. Ludzie i wypadki z 1861-1865 r. Obrazki z powstania. Cz. 2 (1894). Po klęsce powstania, został uwięziony przez władze austriackie.
Po odzyskaniu wolności, ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Bazylei, gdzie uzyskał tytuł doktora. Osiedlił się w Rzeszowie, gdzie przez pięćdziesiąt lat pełnił funkcję lekarza miejskiego. Dodatkowo pracował w lokalnym szpitalu w dziale okulistyki. Był również członkiem Sodalicji Mariańskiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 20. XX wieku, pozostawał w stopniu kapitana wśród oficerów-weteranów powstania styczniowego i został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Zmarł 15 listopada 1929 roku w Rzeszowie w wieku 88 lat. Jego pogrzeb odbył się 17 listopada 1929 roku, kiedy to odprawiono mszę żałobną w kościele Garnizonowym w Rzeszowie. W uroczystościach uczestniczyło wojsko, w tym kompania i orkiestra 17 pułku piechoty oraz laweta działowa 17 pułku artylerii polowej. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Rzeszowie, w wyznaczonym miejscu obok pomnika powstańców z 1863 roku. Kilka lat później spoczął tam także inny weteran z 1863 roku, inż. Józef Brzeziński (1842-1933).