Adam Wyrębowski
Adam Wyrębowski (urodzony 19 grudnia 1882 w Warszawie, zmarł 5 lutego 1952 tamże) był polskim duchownym rzymskokatolickim, pierwszym Naczelnym Kapelanem Policji Państwowej (w latach 1920–1927), posłem na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (1922–1927) oraz proboszczem parafii św. Katarzyny w Warszawie w latach 1928–1952.
Życiorys
Adam Wyrębowski był synem Adama i Julianny z domu Podgórskiej. Ukończył gimnazjum, a w 1905 roku seminarium duchowne w Warszawie. Następnie kontynuował naukę w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie uzyskał dyplom w 1909 roku. W latach 1916–1919 pracował jako nauczyciel w Łodzi. W 1914 roku, razem z Leopoldem Skulskim oraz T. Sułowskim, założył tajną organizację „Zjednoczenie”, w ramach której w 1916 roku pracował w sekretariacie Koła Międzypartyjnego w Warszawie.
W 1917 roku był członkiem Zjednoczenia Narodowego.
Od 1919 roku zasiadał w Radzie Miejskiej m.st. Warszawy. W latach 1919–1920, wraz z księdzem Kazimierzem Lutosławskim, redagował tygodnik „Sprawa”. W tym czasie założył również Towarzystwo Pracy Katolickiej. W 1920 roku był członkiem Rady Obrony Stolicy w Obywatelskim Komitecie Obrony Państwa.
Od 1920 do 29 listopada 1927 roku pełnił funkcję Naczelnego Kapelana Policji Państwowej. Był także prefektem szkół średnich w Warszawie oraz prezesem Towarzystwa Rozwoju Życia Narodowego w Polsce. Od 1925 roku pełnił rolę generalnego kapelana Stowarzyszenia Straż Narodowa i był członkiem zarządu Związku Kół Księży Prefektów, a także patronem katolickiego Związku Polek.
W 1922 roku został posłem na Sejm I kadencji z ramienia Klubu Chrześcijańsko-Narodowego.
Pełnił funkcję proboszcza parafii św. Katarzyny w Warszawie od 1928 do 1952 roku. Przed wybuchem II wojny światowej zakupił działkę oraz dwór służewski, które przeznaczył na lokalny dom opieki. Stworzył przy parafii ośrodek kulturalny oraz stowarzyszenie katolickie, gromadzące młodzież i osoby starsze. W parafii działała orkiestra kościelna oraz chór, a dla kobiet z okolicznych wsi organizowano praktyczne kursy gotowania i szycia. Organizował także wiele charytatywnych wydarzeń na terenie parafii. W czasie wojny ukrywał na plebanii kilka osób pochodzenia żydowskiego.
W kwietniu 1948 roku naczelnik więzienia przy ul. Rakowieckiej w Warszawie poprosił proboszcza Wyrębowskiego o wyznaczenie alei na nowym cmentarzu na Służewie do pochówków więźniów. Ksiądz Wyrębowski nie zgodził się na chowanie więźniów bez aktów zgonu, co skutkowało wieloma zastraszeniami i szykanami wobec niego. W tym samym czasie, tuż za murem cmentarnym, funkcjonariusze wykopali duży dół, do którego wrzucano zamordowanych więźniów, przysypując ich ciała wapnem.
W ostatnich latach życia ciężko chorował i często przebywał w szpitalu. Był również nękany przez osoby, które domagały się, aby opuścił parafię. W 1950 roku do parafii służewskiej przybył jako wikariusz adiutor ks. kanonik Antoni Czarnecki, który po śmierci ks. Wyrębowskiego objął stanowisko proboszcza.
5 lutego 1952 roku zmarł w szpitalu sióstr Elżbietanek na Mokotowie. Zgodnie z jego wolą, nie został pochowany na starym cmentarzu na Służewie, lecz w grobie obok swojego ojca na Powązkach (kwatera 55-4-30). W 2013 roku został ekshumowany i pochowany razem z innymi proboszczami służewskimi w podziemiach kościoła św. Katarzyny.
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi