Adam Willmann
Adam Willmann (ur. 16 lutego 1908 w Rawie Ruskiej, zm. 1995) był polskim działaczem państwowym oraz dyplomatą. Pełnił funkcję ambasadora PRL w Węgrzech (1955–1959), we Włoszech (1962–1967) oraz w Finlandii (1972–1978). W latach 1969–1972 zajmował stanowisko wiceministra spraw zagranicznych.
Życiorys
Był synem Kazimierza. Ukończył studia z zakresu filologii romańskiej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1930 roku. W trakcie nauki odbył również kurs języka francuskiego na Universite de Poitiers w sierpniu 1929. W latach 1928–1939 pracował w różnych instytucjach, takich jak Zarząd Okręgowy Wojewódzkiej Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Lwowie, gdzie awansował z praktykanta na zastępcę dyrektora okręgu. Później kierował administracją oraz księgowością w Instytucie Techniki Szybownictwa, Studium Lotniczym Politechniki Lwowskiej oraz w Laboratorium Aerodynamicznym.
W latach 1940–1941 pracował w Zarządzie Państwowych Kas Oszczędności oraz Państwowego Kredytu we Lwowie. Po ukończeniu kursu podnoszącego kwalifikacje został mianowany kierownikiem finansowym w rejonie Ponikowickim. W latach 1941–1944 był zatrudniony w zakładzie „Kontakt” oraz w Spółdzielni Inżynierskiej we Lwowie, gdzie pełnił funkcje urzędnika administracyjnego oraz kierownika administracyjnego.
Po zakończeniu wojny pracował jako szef biura, a następnie dyrektor administracyjny w Zakładach Ceramicznych „Opoczno”. Od sierpnia 1945 roku w Świdnicy był zastępcą dyrektora oraz dyrektorem Delegatury Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych. Od września 1947 roku pełnił funkcję dyrektora w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Żarowie. 14 listopada 1947 roku wstąpił do PPR, a później do PZPR. Na początku 1949 roku został powołany na Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach. Od czerwca 1951 roku był wicedyrektorem departamentu planowania w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, a po reorganizacji ministerstwa od kwietnia 1952 roku objął stanowisko dyrektora Departamentu Planowania w Ministerstwie Hutnictwa.
Od lutego 1955 roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od lipca 1956 roku pełnił rolę ambasadora PRL na Węgrzech, gdzie przebywał w Budapeszcie podczas wydarzeń związanych z powstaniem węgierskim w 1956 roku. Od lipca 1959 do 1967 roku był ambasadorem PRL we Włoszech. W marcu 1967 roku został mianowany dyrektorem Departamentu IV MSZ, a w listopadzie 1969 roku objął stanowisko wiceministra spraw zagranicznych, odpowiadając m.in. za prace nad układem polsko-niemieckim. W 1972 roku został wysłany do Helsinek, gdzie pracował do 6 czerwca 1979 roku.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (16 lipca 1954)
- Srebrny Krzyż Zasługi (7 marca 1939)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)
- Medal pamiątkowy Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa (1971)
- Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)
Przypisy
Bibliografia
Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
Andrzej Werblan, Władysław Gomułka sekretarz generalny PPR, Warszawa 1988.