Adam Szegidewicz

Adam Szegidewicz (urodzony 25 kwietnia 1924 roku w Baranowiczach, zmarły 6 października 1995 roku w Warszawie) był pułkownikiem dyplomowanym inżynierem Wojska Polskiego, pochodzącym z polskiej społeczności tatarskiej.

Kariera wojskowa

Wiosną 1944 roku został powołany do wojska. Ukończył Oficerską Szkołę Saperów w Przemyślu w kwietniu 1945 roku. Po uzyskaniu stopnia podporucznika, został przydzielony do 18 batalionu saperów 7 Dywizji Piechoty. W ostatnich dniach II wojny światowej brał udział w walkach o Drezno oraz na kierunku Mielnika w Czechach.

Po zakończeniu wojny walczył z UPA w Bieszczadach, a także uczestniczył w wytyczaniu granicy państwowej z ZSRR i CSRS. Angażował się w rozminowanie obszarów Dolnego Śląska.

W latach 1945–1951 pełnił funkcję dowódcy kompanii saperów oraz dowódcy 18 batalionu saperów 7 Dywizji Piechoty. Następnie, w latach 1951–1953, był szefem sztabu 1 pułku pontonowego. W okresie 1946–1953 kierował pododdziałami podczas akcji powodziowych oraz przeciwlodowych. W latach 1953–1954 kształcił się na Wyższych Kursach Akademickich przy Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W 1954 roku, z powodu oskarżeń o wrogość wobec ZSRR oraz zarzutów dotyczących posiadania majątków na Wschodzie, został usunięty z wojska, jednak po interwencji do ministra Obrony Narodowej i długich wyjaśnieniach, powrócił do służby.

Od 1954 do 1955 roku był zastępcą oraz szefem wojsk inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego (SOW). W latach 1955–1957 pełnił funkcję zastępcy i komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (od października 1956 do marca 1957). W latach 1957–1959 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie.

Po ukończeniu Akademii objął stanowisko szefa wojsk inżynieryjnych SOW, a w latach 1960–1966 był szefem wojsk inżynieryjnych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym czasie nadzorował budowę dróg i mostów przez pododdziały KBW w Bieszczadach. W 1964 roku ukończył studia zaoczne na Politechnice Warszawskiej, zdobywając dyplom inżyniera budownictwa lądowego.

W okresie od stycznia 1967 do grudnia 1972 roku był komendantem Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych, a od 1967 roku także Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego.

W latach 1972–1984 pełnił funkcję szefa oddziału w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, a w latach 1984–1988 był prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Obronnej. Był organizatorem i współautorem regulaminów Sił Zbrojnych PRL w latach 1980–1982 oraz autorem licznych publikacji o tematyce wojskowej i specjalistycznej.

Na emeryturę przeszedł w 1988 roku.

Odznaczenia: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi – dwukrotnie, Złota odznaka „Za zasługi dla województwa warszawskiego” (1962), a także liczne odznaczenia resortowe MON.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.