Adam Strzembosz (ur. 1895 w Żytomierzu, zm. 1968) był polskim działaczem niepodległościowym, prawnikiem oraz ojcem Teresy, Adama i Tomasza.
Życiorys
Urodził się w Żytomierzu jako syn lekarza, Wacława Strzembosza (1857–1931) oraz Marii z Bylinów (1871–1899). Swoje dzieciństwo spędził w Oleksińcu, w rodzinnym majątku. Był zaangażowany w konspirację uczniowską oraz w organizację „Strzelca”. Po przeniesieniu z Kijowa do wojska w wyniku rewolucji lutowej, uczestniczył w formowaniu polskich oddziałów na Wołyniu i Podolu z byłych żołnierzy armii carskiej, a następnie wstąpił do II Korpusu. Po bitwie kaniowskiej 11 maja 1918 i ucieczce z niewoli, z powodu stanu zdrowia nie trafił na front, lecz zajął się organizowaniem administracji na zapleczu. Po zakończeniu wojny pełnił funkcję zastępcy starosty w Ostrogu i Dubnie, a także działał w Związku Ludowo-Narodowym. Po uzyskaniu tytułu magistra prawa w 1925 roku, został zastępcą starosty w Przasnyszu, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, Zofię Gadomską, pochodzącą z majątku Helenowo-Gadomiec koło Przasnysza. Po przewrocie majowym zrezygnował z pracy w administracji, a po aplikacji prawniczej rozpoczął praktykę jako adwokat w Warszawie (1928-1947). W czasie oblężenia Warszawy zorganizował szpitalik dla potrzebujących. W okresie okupacji prowadził działalność konspiracyjną, pracując w Departamencie Informacji i Propagandy Delegatury Rządu na Kraj pod pseudonimami „Wilczopolski” (nawiązując do nazwiska babki) oraz „Boleszczyc”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim jako członek Rejonowej Delegatury Rządu IV Śródmieście Południe, gdzie odniósł ranę w nogę. Po wojnie kontynuował pracę jako adwokat, jednak z powodu szykan ze strony władz, opuścił adwokaturę i przeszedł na stanowisko radcy prawnego.
Ze swoją żoną Zofią (ślub w 1928 roku) miał trojaczki, które przyszły na świat w 1930 roku: Teresę, Adama i Tomasza.
Zmarł i został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 261-6-18/19).