Adam Wincenty Sołtysik
Adam Wincenty Sołtysik (ur. 6 lipca 1895 w Lubatówce, zm. 3 marca 1971 w Saint George’s) był polskim chirurgiem, podpułkownikiem lekarzem Wojska Polskiego oraz Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
Urodził się 6 lipca 1895 roku w rodzinie Antoniego (zm. 1935) oraz Anny z Dąbrowskich (1864–1962). Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii austro-węgierskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany do stopnia podporucznika. W listopadzie 1918 roku, w stopniu podporucznika, brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, uczestnicząc w walkach na II odcinku w pododcinku poczty, pełniąc jednocześnie funkcję lekarza i de facto adiutanta. Przed 17 listopada odniósł ranę i został zastąpiony przez ppor. dr. Franciszka Kmietowicza. Został awansowany na stopień kapitana lekarza w korpusie oficerów sanitarnych, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku.
W 1923 roku, jako oficer nadetatowy 8 batalionu sanitarnego z Torunia, został przydzielony do Wyższej Szkoły Pilotów, a także odkomenderowany na studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Następnie zweryfikowano go w stopniu kapitana lekarza z datą starszeństwa 1 czerwca 1919. W latach 1923–1924, jako oficer nadetatowy 6 batalionu sanitarnego we Lwowie, był przydzielony do Szpitala Okręgowego Nr VI, gdzie pracował w kolejnych latach 20. i 30. (po przemianowaniu: 6 Szpital Okręgowy). W tym okresie został awansowany na stopień majora lekarza z datą starszeństwa 1 stycznia 1931 roku. Na marzec 1939 roku, w stopniu podpułkownika, był starszym ordynatorem oddziału chirurgicznego 6 Szpitala Okręgowego. Był uznawanym lekarzem chirurgiem, a do 1939 roku był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Chirurg Polski”.
W czasie mobilizacji w 1939 roku był przewidziany na stanowisko szefa chirurgii w szpitalu ewakuacyjnym („EWA”). Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku pracował jako naczelny chirurg w swoim macierzystym 6 Szpitalu Okręgowym. Później pełnił funkcję dowódcy 6 batalionu sanitarnego, który wchodził w skład 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR oraz Armii Polskiej na Wschodzie w latach 1941–1943. Po wojnie osiedlił się na Bahamach, gdzie zyskał uznanie. Ostatecznie zamieszkał w Saint George’s w Grenadzie, gdzie zmarł 3 marca 1971 roku.
Był żonaty z Zofią z Gordziewiczów (1898–1979), dla której syna Jerzego Lerskiego był ojczymem. Oboje mieli syna Jana Kantego Marka (1925–1979).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy przed 1932)
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
- Krzyż Obrony Lwowa
- Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego (1960)
Przypisy
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: 2006. ISBN 83-7188-899-6.