Adam Smorawiński
Adam Smorawiński (ur. 23 grudnia 1927 w Poznaniu, zm. 24 kwietnia 2021) był polskim przedsiębiorcą, kierowcą rajdowym oraz wyścigowym, a także zdobywcą tytułu mistrza Polski. Był zawodnikiem Automobilklubu Wielkopolskiego.
Kariera sportowa
Rozpoczął swoje starty w latach 60. XX wieku jako członek Automobilklubu Wielkopolskiego. W ciągu swojej kariery wielokrotnie zdobywał tytuł rajdowego mistrza Polski oraz mistrza Polski w wyścigach samochodowych. Jego największym osiągnięciem było zwycięstwo w klasyfikacji generalnej rajdowych mistrzostw Polski w 1972 roku. W tym samym roku wygrał również Rajd Wisły, współpracując z pilotem Andrzejem Zembrzuskim. Zdobywał drugie miejsca w Rajdzie Dolnośląskim (1967 – z Jerzym Unierzyńskim, 1972 – z Andrzejem Zembrzuskim, 1973 – z Ryszardem Żyszkowskim) oraz w Rajdzie 1001 Jezior (1969 – z Andrzejem Zembrzuskim). Wziął udział w Rajdzie Monte Carlo sześciokrotnie jako kierowca (1969 – wycofał się, 1970 – wycofał się z powodu awarii, 1971 – wycofał się z powodu wypadku, 1972 – 32 m. (z Ryszardem Żyszkowskim), 1973 – 39 m. (z Andrzejem Zembrzuskim), 1979 – wycofał się) oraz raz jako pilot Henryka Rucińskiego (1966 – wycofali się). Czterokrotnie zdobywał pierwsze miejsce w samochodowych mistrzostwach Polski wszechklas.
Rajdowe Mistrzostwa Polski
- 1963: 1 m. w kategorii I klasa powyżej 1300 cm3 (z Edwardem Grabowskim)
- 1968: 1 m. w kategorii Klasa 5 (do 1600 cm3)
- 1969: 1 m. w kategorii Klasa 5 (do 1600 cm3)
- 1971: 1 m. w kategorii Klasa 9–13 (do 5000 cm3)
- 1972: 1 m. w klasyfikacji generalnej oraz w kategorii Grupa II klasa 9–13 (z przeróbkami do 5000 cm3) – z Adamem Zembrzuskim
Samochodowe Mistrzostwa Polski
- 1972: 1 m. (wszechklasy)
- 1973: 1 m. (wszechklasy i kategoria 35)
- 1974: 1 m. (wszechklasy i kategoria 35)
- 1976: 1 m. (wszechklasy i klasa 7)
Praca zawodowa i życie prywatne
Od lat 50. prowadził własną działalność gospodarczą, w tym tartak oraz warsztat produkujący zabawki. W latach 70. został dyrektorem budowy Toru Poznań, który otwarto w 1977 roku. Później wyjechał do Niemiec, gdzie prowadził interesy w Berlinie. Po 1989 roku objął stanowisko generalnego przedstawiciela BMW na Polskę. W latach 1994-1998 był radnym miasta Poznania. W 2016 roku otrzymał tytuł Superseniora Poznańskiego Sportu.
Był członkiem honorowym Polskiego Związku Łowieckiego, prezesem Okręgowej Rady Łowieckiej w Poznaniu i współzałożycielem oraz prezesem Polskiego Klubu Safari. Został odznaczony Honorowym Żetonem Zasługi „Złom”, Medalem św. Huberta oraz honorową odznaką Złota Diana. W 2004 roku podarował swoją kolekcję myśliwską Muzeum Przyrodniczo-Łowieckiemu w Uzarzewie.
W wyścigach samochodowych brał udział jego syn Wojciech Smorawiński oraz wnuk Wojciech Smorawiński junior. Drugi wnuk, Tomasz Smorawiński, również był kierowcą rajdowym.