Adam Andrzej Słomka (urodzony 23 listopada 1964 w Cieszynie) to polski polityk, który odgrywał ważną rolę jako d działacz opozycji demokratycznej w PRL. W latach 1991–2001 był posłem na Sejm I, II i III kadencji oraz kandydował na urząd prezydenta RP w wyborach w 2005 roku.
Życiorys
PRL
Od początku lat 80. był zaangażowany w Konfederację Polski Niepodległej oraz jej młodzieżową organizację. W sierpniu 1982 roku, w czasie stanu wojennego, został internowany, a następnie w październiku tego samego roku tymczasowo aresztowany. Ostatecznie skazano go na 1,5 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na pięcioletni okres próby. Zwolniony w listopadzie 1982 roku, został usunięty z szkoły średniej z powodów politycznych. W 1983 roku rozpoczął pracę w chorzowskim Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku. W 1984 roku ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kawalca w Katowicach.
W grudniu 1984 roku został wybrany do rady politycznej KPN. W marcu 1985 roku ponownie tymczasowo aresztowano go za działalność w KPN, a w tzw. drugim procesie KPN skazano na 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zwolnienie uzyskał we wrześniu 1986 roku. W tym samym roku jego matka zginęła w wypadku drogowym w Katowicach, gdy została potrącona przez samochód prowadzony przez Zygmunta Zygadłę, ówczesnego zastępcę komendanta wojewódzkiego MO, odpowiedzialnego za SB. W wrześniu 1988 roku, za udział w protestach w śląskich kopalniach, Słomka został skazany na 3 tygodnie aresztu przez kolegium ds. wykroczeń. Był jednym z organizatorów oraz mówców podczas manifestacji 11 listopada 1988 roku w Katowicach, która została zaatakowana przez funkcjonariuszy MO, ZOMO i SB. Do końca lat 80. współpracował z różnymi grupami opozycyjnymi, m.in. z Solidarnością Walczącą, oraz brał udział w redagowaniu i wydawaniu czasopism drugiego obiegu.
W 1989 roku kandydował w wyborach do Sejmu kontraktowego z ramienia KPN, zdobywając 9405 głosów (5,98%).
III Rzeczpospolita
W 1990 roku rozpoczął pracę jako dziennikarz w „Trybunie Śląskiej” oraz w legalnie wydawanym „Konfederacie Śląskim”. Koordynował okupacje budynków zajmowanych przez PZPR oraz jej organizacje satelickie. W latach 1990–1994 zasiadał w radzie miejskiej Katowic. W 1991 roku został wiceprzewodniczącym KPN.
Pełnił mandat posła na Sejm I, II i III kadencji w latach 1991–2001, będąc wybieranym z okręgów katowickich: nr 36 i nr 16. W 1991 oraz 1993 roku uzyskiwał mandat z listy KPN, a w 1997 roku z listy AWS. Brał udział w pracach m.in. Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego oraz sejmowej Komisji Integracji Europejskiej, a także reprezentował krajowy parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy.
Był inicjatorem powoływania ugrupowań wyborczych, takich jak Polska Unia Pracujących w 1993 roku oraz Krajowe Porozumienie Emerytów i Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej w 1997 roku. W 1996 roku zwołał nadzwyczajny kongres KPN, którego decyzje zostały sądownie unieważnione, co doprowadziło do rozłamu w partii i utworzenia Konfederacji Polski Niepodległej – Obóz Patriotyczny (przemianowanej w 1999 w KPN-Ojczyzna). Wprowadził KPN-OP do Akcji Wyborczej Solidarność, gdzie był wiceprzewodniczącym. W 1998 roku został wykluczony z KP AWS za działania przeciwko rządowi Jerzego Buzka.
W 2000 roku ukończył studia z zakresu pedagogiki pracy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. Po utracie przywództwa w KPN-Ojczyzna w tym samym roku, ponownie utworzył partię o nazwie KPN-OP. W 2001 roku znalazł się poza parlamentem i rozpoczął zawodową działalność w zakresie składania i naprawy komputerów.
Mimo to pozostał aktywnym politykiem, organizując różne inicjatywy polityczne i bez sukcesu kandydował w kolejnych wyborach. W 2004 roku w wyborach do Parlamentu Europejskiego zorganizował komitet Konfederacja Ruch Obrony Bezrobotnych, na którego czele stał w okręgu śląskim. W wyborach parlamentarnych w 2005 roku kandydował do Sejmu w okręgu katowickim jako lider listy ugrupowania Polska Konfederacja – Godność i Praca. W tym samym czasie zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich z ramienia KPN-OP, otrzymując wsparcie od różnych organizacji, takich jak Forum Przedsiębiorców Polskich oraz Krajowa Wspólnota Emerytów, Rencistów i Kombatantów. Jego komitet wyborczy zarejestrowano 18 lipca 2005 roku, a Słomka zajął 12. miejsce z poparciem 8895 głosów (0,06%). Kandydował również w 2007 (z ramienia KPN-OP) oraz w 2011 (z ramienia komitetu Konfederacja Godność i Praworządność) do Senatu, a także w 2010 (z listy Polskiego Kierunku) i 2014 (z listy Oburzonych) do sejmiku śląskiego. W 2010 roku był pełnomocnikiem wyborczym Kornela Morawieckiego w wyborach prezydenckich. W 2018 roku bez powodzenia kandydował na radnego i prezydenta Katowic z ramienia komitetu Konfederacja – Ruch Kontroli Władzy, uzyskując 5. miejsce spośród 7 kandydatów, z wynikiem 1,79% głosów.
W 2022 roku, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, zorganizował grupę ochotników, która przyjęła nazwę Legion Polski i w marcu tego roku udała się na Ukrainę, aby wspierać ukraińskie wojsko oraz pomagać ludności cywilnej.
Postępowania sądowe
W 2006 roku został tymczasowo aresztowany pod zarzutem kierowania zorganizowaną grupą, która miała popełniać przestępstwa przeciw wyborom. Prokurator oskarżył go o fałszowanie podpisów pod listami poparcia w ramach wyborów w 2005 roku. Słomka nie przyznał się do winy i został zwolniony po kilku dniach, kiedy sąd okręgowy uwzględnił jego zażalenie. Śledztwo trwało kilka lat, a w 2011 roku przedstawiono mu ponownie zarzuty.
W 2010 roku prokurator oskarżył Słomkę o nakłanianie do pobicia sędziego, co miało mieć miejsce w 2008 roku, kiedy był osadzony w jednostce penitencjarnej za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie w innym postępowaniu cywilnym. W trakcie procesu karnego Słomka nie stawiał się na rozprawy, co skutkowało jego tymczasowym aresztowaniem oraz poszukiwaniem go listem gończym. W 2015 roku został prawomocnie uniewinniony w tej sprawie.
W 2012 roku Sąd Okręgowy w Warszawie nałożył na niego karę porządkową 14 dni pozbawienia wolności za naruszenie powagi i porządku czynności sądowych przed ogłoszeniem wyroku w sprawie inicjatorów stanu wojennego. 6 grudnia 2018 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wydał wyrok, stwierdzając naruszenie przez Polskę artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu) oraz artykułu 10 (wolność słowa) EKPC. W procesie przed trybunałem Słomkę reprezentował senator KP PiS Zbigniew Cichoń.
Przypisy