Adam Ryszard Minchejmer (ur. 7 stycznia 1907 w Tbilisi, zm. 28 grudnia 1959 w Warszawie) był polskim inżynierem mechanikiem oraz profesorem na Politechnice Warszawskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Ryszarda Minchejmera (1875–1934), inżyniera robót kolejowych, oraz Eweliny z Ejsmondów (1882–1927), wnuczki kompozytora Adama Münchheimera. W młodości uczył się w Karsie i Izmirze, a po przyjeździe rodziny do Warszawy w 1919 roku kontynuował naukę w Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W 1926 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie wybrał specjalizację z zakresu mechaniki samochodowej. W 1932 roku uzyskał tytuł magistra i rozpoczął pracę nad przejmowaniem dokumentacji licencyjnej Fiata 508. Od 1934 roku, aż do wybuchu II wojny światowej, był zatrudniony w Fabryce Samochodów Państwowych Zakładów Inżynierii, gdzie zajmował się uruchamianiem produkcji samochodów tej marki, początkowo jako konstruktor, a następnie jako szef biura technologicznego.
W okresie okupacji niemieckiej pracował w zakładzie mechanicznym, który w tajemnicy produkował broń dla Armii Krajowej. W stopniu podporucznika AK uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po jego zakończeniu trafił do niewoli (numer jeniecki 101794).
W 1947 roku powrócił do Polski. Objął stanowisko kierownika Zakładu Budowy Samochodów w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda, równocześnie kierując Zakładem Samochodowym w Instytucie Motoryzacji oraz pełniąc rolę doradcy naukowego w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego. Wspólnie z inż. Wiktorem Sudrą opiniował projekt firmy Fiat dotyczący budowy Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu. W 1951 roku, po połączeniu szkół, został kierownikiem Zakładu Budowy Samochodów w Katedrze Budowy Samochodów na Wydziale Mechanicznym Technologiczno-Konstrukcyjnym, która w 1953 roku przekształciła się w Katedrę Samochodów na Wydziale Samochodów i Ciągników. W latach 1951-1954 pełnił funkcję prodziekana obu wydziałów i prowadził wykłady z zakresu budowy samochodów w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej. 20 grudnia 1954 roku został mianowany na profesora nadzwyczajnego.
W 1935 roku ożenił się z Marią Małgorzatą z Wodzińskich (1907–1989), z którą miał córkę Annę Małgorzatę, później Komorowską.
Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 24-1-30).
Członkostwo
- Sekcja Samochodowa SIMP;
- Polski Komitet do Spraw Motoryzacji NOT;
- Rada Naukowa ITS;
Publikacje
- Badanie samochodów (1959);
- Teoria ruchu samochodów (1960);
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955);
- Złota Odznaka NOT;
Przypisy