Adam Rydel (urodzony 1 czerwca 1872 roku w Krakowie, zmarł 31 maja 1914 roku w tym samym mieście) był polskim lekarzem specjalizującym się w neurologii i psychiatrii.
Życiorys
Był synem Lucjana Rydla (1833–1895), który pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, oraz Heleny z Kremerów. Miał dwóch braci: poetę i pisarza Lucjana Rydla (1870–1918) oraz Annę Rydlównę (1884–1969).
Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1893–1899. W czasie studiów zajmował się neuroanatomią pod okiem Kazimierza Kostaneckiego oraz Adama Bochenka. Po uzyskaniu tytułu doktora kontynuował naukę we Frankfurcie nad Menem, gdzie pracował z Carlo Weigertem i Ludwigiem Edingerem. Dodatkowo kształcił się w zakresie neurologii klinicznej u Friedricha Jolly’ego, Emanuela Mendla i Hermanna Oppenheima w Berlinie, a następnie w Paryżu u Pierre′a Mariego i Jules′a Déjerine’a. W latach 1905–1908 pełnił rolę asystenta Jana Piltza w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej w Krakowie, a później pracował jako lekarz w Szpitalu św. Łazarza. Był również wiceprezesem Krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego.
Wraz z Friedrichem Seifferem prowadził badania nad czuciem wibracyjnym. Wprowadzili do neurologii specjalne widełki stroikowe, znane jako widełki Rydla-Seiffera.
Adam Rydel nie założył rodziny i zmarł w swoim rodzinnym mieście w wieku 42 lat. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w rodzinnym grobowcu.
Posiadał zainteresowania artystyczne i przyjaźnił się z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, którego sportretował Józef Mehoffer.
Prace
- A. Rydel, W. Seiffer. Untersuchungen über das Vibrationsgefühl oder die sog. „Knochensensibilität“ (Pallästhesie). „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”. 37 (2), s. 488–536, 1903. DOI: 10.1007/BF02228367.
- Mesure des troubles de la sensibilité au diapason. Revue Neurologique 11, s. 1201 (1903).
- Seiffer, Rydel. Ueber Knochensensibilität. Centralblatt für Nervenheilkunde und Psychiatrie 14, ss. 332-334 (1903).
- Sur l’anatomie pathologique d’une forme d’hérédo-ataxie cérébelleuse. Nouvelle iconographie de la Salpêtrière 17, ss. 289-303 (1904).
- Guinon, Rydel. Amyotrophie progressive généralisée type Charcot-Marie. Archives de Médecine des Enfants 12, ss. 599-611 (1909).
Przypisy
Bibliografia
Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 409–410.