Adam Czesław Rudnicki-Behczyc (ur. 16 marca 1897 w Warszawie, zm. 7 grudnia 1964 w Tyrolu, Austria) – był działaczem niepodległościowym, członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), podpułkownikiem dyplomowanym piechoty w Wojsku Polskim, a także odznaczonym Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 16 marca 1897 roku w Warszawie w rodzinie Adama oraz Zofii Anastazji z Joteyków. Ukończył szkołę handlową Zgromadzenia Kupców m. Warszawy, Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), a także wydział prawa na Uniwersytecie Warszawskim (uzyskując absolutorium) oraz Wyższą Szkołę Wojskową. Przed wybuchem I wojny światowej angażował się w działalność skautingową oraz w Organizację Młodzieży Narodowej. W 1919 roku objął stanowisko dowódcy Okręgu Suwalskiego w POW. W sierpniu tego samego roku zorganizował akcję odbicia Sejn z rąk Litwinów, którzy zajęli miasto po wycofaniu się Niemców. 1 czerwca 1921 roku był w Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a jego macierzystym oddziałem był 1 pułk piechoty Legionów.
W 1923 roku, w stopniu kapitana, służył w Oddziale II Sztabu Generalnego, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym w 66 pułku piechoty w Chełmnie. Rok później kontynuował służbę w tym samym pułku. 2 listopada 1926 roku został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na VII Kurs Normalny. Awansował na majora z dniem 1 stycznia 1928 roku. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego 31 października 1928 roku został przydzielony do dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. W styczniu 1931 roku przeniesiono go do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu, gdzie objął dowództwo batalionu. W listopadzie 1933 roku trafił do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie, gdzie pełnił funkcję redaktora pisma „Polska Zbrojna”. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika z senioratem z dnia 1 stycznia 1935 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1936 roku został zastępcą szefa instytutu.
Przed wybuchem II wojny światowej został przydzielony do sztabu Grupy Operacyjnej „Jasło”. Po niepowodzeniu w kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech, gdzie był jednym z oficerów negocjujących przejście polskich oddziałów na terytorium Węgier. Na przełomie 1939 i 1940 roku pełnił funkcję pierwszego dowódcy tajnego Biura Ewakuacyjnego, które organizowało przerzuty Polaków do Francji i Wielkiej Brytanii.
Po wojnie osiedlił się w Austrii, gdzie utrzymywał kontakty wywiadowcze z polskim rządem na uchodźstwie w Londynie. Zgodnie z informacjami komunistycznych służb bezpieczeństwa, współpracował z wywiadem brytyjskim i amerykańskim. Zginął w wypadku samochodowym w Tyrolu.
Ordery i odznaczenia
– Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4953 (1921)
– Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)
– Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
– Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
– Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
– Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
– Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
– Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
– Krzyż Węgierski Zasługi II Klasy (Węgry)
– Komandor Orderu Korony Jugosłowiańskiej (1937)
– Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1938)
– Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1929)
– Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)
– Oficer Orderu Korony (Belgia)
– Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
– Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
– Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)
Przypisy
Bibliografia
– Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
– Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
– Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
– Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
– Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
– Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
– Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].