Adam Remiszewski

Adam Remiszewski (ur. 4 stycznia 1889 w Łętowni, zm. 1940) był starostą w czasie II Rzeczypospolitej i ofiarą zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 4 stycznia 1889 roku w Łętowni jako syn Kazimierza. W 1907 roku zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum z wykładowym językiem polskim w Przemyślu, gdzie jego klasowym kolegą był Józef Panaś. W 1911 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1914 roku rozpoczął pracę w służbie państwowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1922 roku pracował w administracji samorządowej. Zaczynał jako referendarz w starostwie powiatu rawskiego, a 14 kwietnia 1927 roku został mianowany na starostę powiatu strzyżowskiego. Od listopada 1927 roku pełnił funkcję starosty powiatu przeworskiego, a od maja 1932 roku do 1939 roku był starostą powiatu przemyskiego.

W czasie swojego urzędowania w Przemyślu, razem z żoną, angażował się w działalność Polskiego Białego Krzyża. W latach 1934-1935 był opiekunem organizacyjnym Ligi Morskiej i Kolonialnej w starostwie przemyskim. W maju 1936 roku dołączył do zarządu Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Przemyślu oraz zasiadał w zarządzie okręgu wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

Uchwałą rady gminy Krzywcza z 5 maja 1936 roku otrzymał tytuł honorowego obywatela gminy zbiorowej Krzywczy. W grudniu 1936 roku, za jego rządów, miały miejsce aresztowania przemyskich działaczy narodowych w związku z rzekomymi nieprawidłowościami finansowymi w czasie prowadzenia zbiórek pieniężnych na rzecz ubogich. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Przemyślu z 28 grudnia 1936 roku skonfiskowano wydanie czasopisma „Ziemia Przemyska” nr 49-50, ponieważ znalazł się w nim artykuł oskarżający Remiszewskiego o tolerowanie nadużyć w Wydziale Powiatowym oraz w Powiatowej Komunalnej Kasie Oszczędności. Jako starosta, przeprowadzał administracyjne konfiskaty wydań tego czasopisma, powołując się na rzekome naruszenia przepisów kodeksu karnego.

W październiku 1937 roku, podczas „Dnia Przemyśla”, zyskał tytuł króla w audycji satyrycznej Wesoła Lwowska Fala emitowanej przez Polskie Radio Lwów. 18 października 1938 roku zabronił organizowania obywatelskiej straży „Pomnika Orląt” w Przemyślu. W tym samym czasie, przed wyborami parlamentarnymi w 1938 roku, wydawał zakazy na publiczne zgromadzenia organizowane przez działaczy Stronnictwa Narodowego.

Miał córkę Barbarę, która od 15 sierpnia 1939 roku była żoną ppor. dr. Mariana Gorzeńskiego.

Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej, ewakuował się na wschód razem z urzędnikami przemyskimi. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej. W 1940 roku został zamordowany przez NKWD, a jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 roku (został wymieniony w liście wywózkowej 55/2-18 z numerem 2457). Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.