Adam Przybecki
Adam Przybecki (urodzony 3 grudnia 1948 w Szamotułach) to polski duchowny katolicki związany z archidiecezją poznańską. Jest profesorem nauk teologicznych, specjalizującym się w teologii pastoralnej, oraz wykładowcą na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Dane biograficzne
W 1966 roku ukończył III Liceum Ogólnokształcące w Poznaniu, zdając egzamin dojrzałości. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 maja 1972. Pełnił funkcję wikariusza w Kobylinie, a w latach 1974-1988 był duszpasterzem akademickim przy kościele św. Rocha w Poznaniu na Poligrodzie. W latach 1988–1992 sprawował urząd proboszcza parafii pw. Wszystkich Świętych w Poznaniu. W okresie 1983–1992 był diecezjalnym duszpasterzem akademickim w Poznaniu. Dodatkowo, przez dwie kadencje (1984–1996) zasiadał w Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Akademickiego.
W latach 1992–1997 pracował w redakcji „Przewodnika Katolickiego”, początkowo jako redaktor pomocniczy, a następnie (1996–1997) jako redaktor naczelny. W latach 2000–2002 pełnił funkcję prodziekana ds. studenckich i organizacji studiów na Wydziale Teologicznym UAM. Był prodziekanem ds. kształcenia w kadencjach 2008–2012 i 2012–2016.
Otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych 17 lutego 2015 roku. Należy do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów. W kadencji 2011-2015 był członkiem Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk.
Studia
Studia z zakresu filozofii i teologii odbył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu w latach 1966–1972. Następnie ukończył studia specjalistyczne w zakresie teologii pastoralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu, co zakończył w 1983 roku obroną pracy doktorskiej pt. Urzeczywistnianie się Kościoła w środowisku akademickim. Studium koncepcji duszpasterstwa studentów w Polsce. Stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w dziedzinie teologii praktycznej uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu 6 kwietnia 2000 roku, broniąc rozprawy pt. Między poczuciem zagrożenia a potrzebą obecności. Koncepcja duszpasterstwa akademickiego w Polsce po przełomie 1989 roku.
Działalność dydaktyczna
Od 1985 roku prowadził wykłady z teologii praktycznej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. W latach 1989–1998 wykładał teologię pastoralną w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu oraz w Wyższym Seminarium Duchownym oo. Karmelitów Bosych Prowincji Warszawskiej w Poznaniu (1993–1998). Od 1997 roku pracował jako adiunkt w Katedrze Teologii Pastoralnej Papieskiego Wydziału Teologicznego, a od 1998 roku w Zakładzie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego UAM. W latach 1999–2012 był kierownikiem Studiów Podyplomowych na Wydziale Teologicznym UAM. 1 listopada 2000 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a od 1 października 2002 pełnił funkcję kierownika Zakładu Teologii Pastoralnej na Wydziale Teologicznym UAM. W okresie 2004–2012 był Kierownikiem Studium Doktoranckiego na Wydziale Teologicznym UAM.
Publikacje książkowe
- Urzeczywistnianie się Kościoła w środowisku akademickim. W poszukiwaniu koncepcji duszpasterstwa studentów w Polsce, Poznań 1986
- Po stronie nadziei. Notatki duszpasterza akademickiego z lat 1981-82, Poznań 1991
- Zawierzyć Słowu. Nad tekstami biblijnymi czytań niedzielnej Eucharystii, Poznań 1997
- Między poczuciem zagrożenia a potrzebą obecności. Koncepcja duszpasterstwa akademickiego w Polsce po przełomie 1989 roku, Poznań 1999
- Duszpasterstwo w Polsce. Poszukiwanie nowych form obecności, Poznań 2001
- Stać się Kościołem słowa, proroctwa i dialogu. Impulsy dla polskiego duszpasterstwa, Poznań 2013
- Quaestiones theologiae pastoralis disputatae. Polskie konteksty i inspiracje, Poznań 2015