Adam Pleśnar (urodzony 17 lutego 1935 w Opolu Lubelskim, zmarł 9 marca 2013 we Wrocławiu) był polskim działaczem społecznym oraz opozycjonistą w okresie PRL.
Życiorys
W czasie nauki w Liceum Ogólnokształcącym w Paczkowie współtworzył konspiracyjną organizację młodzieżową „Krucjata”, co doprowadziło do jego relegowania ze szkoły w 1950 roku. 6 czerwca 1951 roku został aresztowany i skazany na 1,5 roku pozbawienia wolności, które odbył w zakładach karnych w Nysie, Opolu i Jaworznie. Został zwolniony 6 grudnia 1952 roku. Po tym czasie pracował fizycznie. Po zdaniu matury w trybie korespondencyjnym rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. Po październiku 1956 roku był członkiem Klubu Młodych Katolików na UWr., który wkrótce przekształcił się w wrocławski Klub Inteligencji Katolickiej. Od 30 listopada 1956 do 16 stycznia 1957 roku był także członkiem Związku Młodych Demokratów, kierowanego przez Karola Głogowskiego.
W latach 60. Pleśnar został dwukrotnie skazany: 28 lutego 1964 roku otrzymał 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata za przechowywanie pism bezdebitowych, a po aresztowaniu 3 kwietnia 1964 roku, 24 września 1964 roku skazano go na 2,5 roku więzienia w związku ze sprawą Karola Głogowskiego, który próbował prowadzić działalność tajną w oparciu o środowisko ZMD. Pleśnar został zwolniony przedterminowo 3 lutego 1965 roku. W 1967 roku ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1977 roku uzyskał dyplom na kierunku prawniczym na Uniwersytecie Wrocławskim.
W latach 70. był aktywnym działaczem Polskiego Związku Esperantystów oraz brał udział w protestach przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Od 1977 roku należał do Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, a także był jednym z liderów tworzącego ROPCiO Ruchu Wolnych Demokratów, będąc aktywistą wrocławskiej opozycji. W ramach swojej działalności starał się znaleźć sposoby, aby opozycja mogła uczestniczyć w legalnych formach działalności politycznej, takich jak wybory do Sejmu PRL, pozostając jednocześnie krytycznym wobec obowiązującego systemu. Nie angażował się w działania NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym był internowany od 31 grudnia 1981 do 16 lutego 1982, przebywając kolejno we Wrocławiu i Nysie. Po zwolnieniu prowadził otwartą działalność w ramach RWD, która jednak nie zyskała szerszego rozgłosu.
W 1995 roku przeszedł na emeryturę, a także był m.in. członkiem Związku Młodocianych Więźniów Politycznych lat 1945-1956 „Jaworzniacy” oraz Ruchu na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych.
W 2011 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 12.07.2011, poz. 595).
Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu.
Przypisy
Bibliografia
Grzegorz Waligóra, 40 lat w opozycji. Biografia polityczna Adama Pleśnara, Kvardek jaroj en opozicio. Politika biografio de Adam Pleśnar, przełożył na esperanto Grzegorz Pisarski, Śląski Związek Esperantystów, Wrocław 2009, s. 96, ISBN 978-83-88976-60-5.
Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-1989. Tom 3, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2006.
Biogram w Encyklopedii Solidarności.