Adam Piotr Skoczylas

Adam Piotr Skoczylas (urodzony 20 stycznia 1902 roku w Tarnopolu, zmarły 7 kwietnia 1975 roku w Warszawie) był polskim zootechnikiem oraz profesorem w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Życiorys

Był synem budowniczego Jana Skoczylasa oraz Franciszki Klementyny z d. Schlewic. Po ukończeniu gimnazjum w 1918 roku przerwał naukę, aby walczyć w obronie Lwowa, a dwa lata później wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu służby wojskowej, w stopniu plutonowego, uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej. W 1925 roku zdobył dyplom inżyniera rolnika i zaczął pracę na uczelni, początkowo jako asystent, a od 1926 roku jako adiunkt w kierowanej przez profesora Jana Żółcińskiego Katedrze Chemii Rolnej i Gleboznawstwa. Równocześnie uczył encyklopedii rolnictwa w Państwowej Szkole Mierniczej oraz w Szkole Drogowej. Od 1928 roku był instruktorem w Towarzystwie Gospodarskim Małopolski Wschodniej, a w latach 1932-1937 pracował jako inspektor hodowli owiec w Małopolskim Towarzystwie Rolniczym. Prowadził także Inspektorat Hodowli Owiec przy Lwowskiej Izbie Rolniczej. Inicjował dokumentację hodowlaną oraz kontrolę użytkowości, zorganizował stowarzyszenie hodowców oraz zrealizował import 2334 owiec z Siedmiogrodu. Ustanowił Stację Doświadczalną dla Owcy Ciemnej Górskiej w Dydiowej oraz Stację Oceny Skór Owczych w Dublanach. W 1937 roku został radcą ds. owczarstwa przy Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, angażując się w kwestie związane z obrotem krajową wełną oraz rozwijaniem hodowli zarodowych. Po wybuchu II wojny światowej na początku pracował jako referent ds. hodowli owiec w Polskim Towarzystwie Zootechnicznym, jednak od 1 kwietnia 1941 roku, po przekształceniu towarzystwa w Hauptverband Für Tierzucht, zrezygnował z tej funkcji i został inspektorem hodowli owiec w Lubelskiej Izbie Rolniczej. W ramach ruchu konspiracyjnego sprowadzał niemiecki materiał zarodowy oraz wprowadzał polskich hodowców w metody stosowane przez niemieckich owczarzy. Po zakończeniu wojny zajmował się początkowo skupem wełny i surowców włókienniczych, a następnie zaangażował się w organizację Centrali Krajowych Surowców Włókienniczych w Łodzi, w której z czasem objął stanowisko dyrektora. Pod koniec 1948 roku został aresztowany pod zarzutem sabotażu i przestępstw gospodarczych, jednak po uniewinnieniu w 1949 roku został dyrektorem Zakładu Surowców Naturalnych przy Głównym Instytucie Włókienniczym w Łodzi. Równocześnie uczył owczarstwa w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego oraz na Kursach Rzeczoznawców Wełny Zagranicznej, a po 1950 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Przemysłu Włókien Łykowych. W 1952 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie został adiunktem w Katedrze Szczegółowej Hodowli Zwierząt na Wydziale Zootechnicznym SGGW. W 1953 roku objął stanowisko kierownika Zakładu Hodowli Owiec oraz został zastępcą profesora. W latach 1953-1955 pełnił funkcję prodziekana ds. studenckich Wydziału Zootechnicznego SGGW. W 1959 roku przedstawił pracę pt. „Polskie wełny krzyżówkowe. Metoda oceny”, uzyskując stopień doktora nauk rolniczych, a trzy lata później na podstawie rozprawy pt. „Wełna krzyżówkowa. Elementy zootechnicznej oceny jakości” uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1966 roku, wspólnie z Olgierdem Staniszkisem, wyjechał do Afganistanu, gdzie na zlecenie rządu opracował plan modernizacji owczarstwa. W 1969 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1972 przeszedł na emeryturę.

Dorobek naukowy

Adam Skoczylas jest uznawany przez wielu naukowców za ojca krajowego owczarstwa, prowadził badania nad metodami poprawy krajowego pogłowia owiec. W Żelaznej koło Skierniewic założył fermę doświadczalną, gdzie udało mu się wyhodować nowy gatunek owcy o wełnie krzyżówkowej, znany jako owca żeleźnieńska, która doskonale przystosowuje się do polskich warunków klimatycznych i charakteryzuje się wysoką wydajnością wełny. Pozostawił po sobie wiele prac dotyczących biologii runa, a zwłaszcza w zakresie wełnoznawstwa, m.in. badając strukturę włosów u owiec oraz grupy włosotwórcze. Opracował polską metodę oceny tryków na podstawie ich potomstwa oraz nowoczesny program nauczania hodowli owiec w szkolnictwie wyższym.

Członkostwo

Wiceprzewodniczący Komitetu Nauk Zootechnicznych Polskiej Akademii Nauk (PAN);
Przewodniczący Komisji ds. Hodowli Owiec przy Komitecie Nauk Zootechnicznych PAN;
Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego (PTZ);
Członek Rady Naukowej Instytutu Zootechniki;
Członek Komisji Hodowli Owiec Europejskiej Federacji Zootechnicznej;
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (do 1971);