Adam de Pinkas (urodzony 24 grudnia 1886 w Siedlcu, zmarł 26 marca 1942 w ZSRR) był majorem saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 24 grudnia 1886 roku w Siedlcu, w powiecie myślenickim. Ukończył szkołę realną.
Wstąpił do c. i k. armii i brał udział w I wojnie światowej. Ukończył kurs w szkole oficerów rezerwy saperów.
Po zakończeniu wojny, jako były oficer armii austriackiej, został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był oficerem batalionu zapasowego 3 pułku wojsk kolejowych, który funkcjonował od 1919 do 1921 roku. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów kolejowych, otrzymując starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku był oficerem 3 pułku kolejowego w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję dowódcy 2 (VI) batalionu. W 1924 roku był p.o. kwatermistrza w 1 pułku saperów kolejowych. W tym samym roku przeszedł do 1 batalionu mostów kolejowych w Krakowie, gdzie był członkiem komitetu fundacyjnego tej jednostki. 3 maja 1926 roku został mianowany majorem z datą starszeństwa 1 lipca 1925 roku oraz 2. lokatą w korpusie oficerów saperów kolejowych. Od 1927 roku pełnił funkcję kwatermistrza w 1 batalionie mostów kolejowych. Z tego stanowiska 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony na stanowisko zastępcy delegata Sztabu Generalnego przy dyrekcji Polskich Kolei Państwowych w Gdańsku, a 4 grudnia 1928 roku przeniesiono go z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów, pozostawiając na dotychczasowym stanowisku. W czerwcu 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Z dniem 30 czerwca 1931 roku przeszedł w stan spoczynku.
18 października 1931 roku wybrano go na prezesa oddziału Związku Strzeleckiego w powiecie bydgoskim. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Nowym Targu. Miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V, gdzie był przewidziany do użycia w czasie wojny.
W obliczu nadchodzącego konfliktu w 1939 roku objął kierownictwo kartoteki w Referacie „Zachód”. Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej, dowodził oddziałem saperów kolejowych w rejonie Kowla.
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów i wywieziony w głąb ZSRR. Po zawarciu układu Sikorski-Majski odzyskał wolność i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, mając stopień majora. Zmarł 26 marca 1942 roku i został pochowany na cmentarzu szpitalnym w kazachskim Wysokoje.
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne do Wydziału Prac Przygotowawczych dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
1 Pułk Saperów Kolejowych. W dniu święta pułkowego. Kraków: Drukarnia Polska Franciszka Zemanka, 1927.