Adam Stefan Pasiewicz
Adam Stefan Pasiewicz (urodzony 16 grudnia 1893 w Wiśniowczyku, zmarł 19 września 1939 na Kępie Oksywskiej) był podoficerem Legionów Polskich oraz armii austriackiej, a także oficerem Wojska Polskiego i kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Wiktorii z d. Michalska. 29 czerwca 1913 roku ukończył C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim i był członkiem organizacji „Sokół”. Podczas próby wcielenia do armii austriackiej odmówił złożenia przysięgi. Od 1 marca 1915 roku służył w Legionach Polskich, gdzie po ukończeniu szkoły podoficerskiej został przydzielony do 1 kompanii, I batalionu 4 pułku piechoty Legionów Polskich.
Wyróżnił się szczególnie 31 lipca 1915 roku w bitwie pod Jastkowem, gdzie „pod silnym ogniem przeciwnika przecinał zasieki z drutu kolczastego. /…/ Wyróżnił się też w służbie patrolowej pod Optową, Sitowiczami i Rudką Mireńską”. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku został wcielony do armii austriackiej, a następnie na urlopie uczęszczał do Szkoły Oficerskiej w Radymnie. Od 1 listopada 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, jednak został aresztowany przez Ukraińców i spędził 6 miesięcy w więzieniu.
Od 28 maja 1919 roku służył w 4 pułku piechoty. 15 lipca 1919 roku otrzymał awans na podporucznika w piechocie, z datą wsteczną od 1 czerwca 1919 roku. 14 lipca 1920 roku przeniesiono go do 51 pułku strzelców, ale już 11 października wrócił do 4 pułku piechoty. W 1923 roku ukończył studia prawnicze. 3 maja 1926 roku został awansowany na kapitana z datą starszeństwa od 1 lipca 1925 roku, zajmując 52. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1937 roku został przeniesiony do Kaszubskiego Batalionu Obrony Narodowej w Pucku na stanowisko dowódcy batalionu. Obowiązki te łączył z funkcją komendanta 202 Obwodu Przysposobienia Wojskowego w Gdyni. W marcu 1939 roku, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracyjnych, grupa administracji. Dowodził batalionem do 31 sierpnia 1939 roku.
W trakcie wojny obronnej walczył w obronie wybrzeża jako dowódca kompanii. Bronił Gdyni, gdzie zginął w okopach podczas bitwy o Kępę Oksywską.
Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni-Redłowie. Był żonaty, nie doczekał się dzieci.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6238
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
Przypisy
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazyum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze za rok szkolny 1913. Sambor: nakładem Funduszu Szkolnego, 1913.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Adam Lewicki: Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-7187-5.