Adam Odzimek

Adam Maciej Odzimek

Adam Maciej Odzimek (ur. 7 października 1944 w Radomiu, zm. 13 marca 2022 tamże) był polskim duchownym rzymskokatolickim, doktorem teologii, biskupem pomocniczym diecezji sandomiersko-radomskiej w latach 1985–1992 oraz biskupem pomocniczym diecezji radomskiej w latach 1992–2019. Od 2019 roku pełnił funkcję biskupa pomocniczego seniora diecezji radomskiej.

Życiorys

Urodził się 7 października 1944 roku w Radomiu w rodzinie Piotra i Janiny z domu Kępczyńskiej. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Syrokomli, gdzie w 1962 roku zdobył świadectwo dojrzałości. W latach 1962–1969 studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W trakcie studiów odbył przymusową dwuletnią służbę wojskową w Gubinie i Opolu. 23 lutego 1969 roku został wyświęcony na diakona przez Piotra Gołębiowskiego, administratora apostolskiego diecezji sandomierskiej, a 31 maja 1969 roku w katedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sandomierzu otrzymał święcenia kapłańskie. Inkardynowany został do diecezji sandomierskiej. W latach 1972–1976 studiował nauki biblijne na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1974 roku uzyskał magisterium-licencjat, a w 1978 roku doktorat z teologii w zakresie nauk biblijnych na podstawie pracy „Hellenistyczna i judaistyczna literatura o męczennikach, a Łukaszowy opis męki Jezusa”. W latach 1980–1984 kontynuował naukę w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z nauk biblijnych.

Na początku swojej kariery pracował w parafii św. Andrzeja Boboli w Bardzicach (1969), a następnie jako wikariusz w parafiach: św. Mikołaja w Szewnie (1969–1972), św. Jana Chrzciciela w Białaczowie (1977) oraz Najświętszego Serca Jezusowego w Skarżysku-Kamiennej (1977–1978).

W 1978 roku został wykładowcą Nowego Testamentu w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu, a po powrocie z zagranicznych studiów pełnił funkcję opiekuna biblioteki seminaryjnej. Uczył przedmiotów związanych z Nowym Testamentem oraz teologią biblijną w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, Kolegium Teologicznym oraz Radomskim Instytucie Teologicznym. Jego prace naukowe koncentrowały się na ewangeliach synoptycznych oraz pismach Jana Ewangelisty.

25 kwietnia 1985 roku papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji sandomiersko-radomskiej ze stolicą tytularną Tadamata. Święcenia biskupie otrzymał 12 maja 1985 roku na placu przed konkatedrą Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu. Konsekrował go kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście Edwarda Materskiego, biskupa diecezjalnego sandomiersko-radomskiego oraz Stanisława Szymeckiego, biskupa diecezjalnego kieleckiego. Jako swoje biskupie zawołanie wybrał słowa „Ne deficiant fides caritasque” (Aby wiara i miłość były mocne). W tym samym roku został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji, a także wszedł w skład rady kapłańskiej, kolegium konsultorów oraz rady ds. ekonomicznych. W 1986 roku objął godność prałata archidiakona Kapituły Katedralnej w Sandomierzu oraz dziekana Kapituły Konkatedralnej św. Kazimierza w Radomiu. W latach 80. zainicjował spotkania biblijne w kościele Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu.

25 marca 1992 roku, po nowym podziale administracyjnym diecezji w Polsce, Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji radomskiej. W diecezji pełnił funkcję wikariusza generalnego oraz przewodniczącego wydziału duszpasterskiego kurii diecezjalnej. 7 października 2019 roku papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego radomskiego.

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski jako przewodniczący Komisji ds. Trzeźwości w latach 1988–1994 zainicjował coroczne piesze pielgrzymki do Niepokalanowa w intencji trzeźwości. Ponadto zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego, Komisji Charytatywnej oraz Podkomisji Biblijnej.

Zmarł 13 marca 2022 roku w Radomiu. 16 marca 2022 roku po mszy pogrzebowej odprawionej w katedrze radomskiej został pochowany w grobie biskupów radomskich na cmentarzu przy ul. Limanowskiego w Radomiu.