Adam Tadeusz Nadachowski
Adam Tadeusz Nadachowski (ur. 20 października 1894 w Stanisławowie, zm. 9 września 1939 pod Przyłękiem) był pułkownikiem dyplomowanym piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 20 października 1894 roku w Stanisławowie jako syn Michała. Kształcił się w ośmioklasowej szkole średniej w Stanisławowie, a następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu we Lwowie. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej, a później w Legionach Polskich. W czerwcu 1915 roku w trakcie walk dostał się do niewoli rosyjskiej. Po rewolucji związał się z polskimi formacjami wojskowymi na Syberii, skąd przez Murmańsk dotarł do Armii gen. Hallera we Francji.
Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, dowodząc I batalionem 49 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Od czerwca do 10 lipca oraz od 13 lipca do 20 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy tego pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku, zajmując 967. lokatę w korpusie oficerów piechoty, a jego macierzystym oddziałem był nadal 49 pp.
W 1922 roku rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie jako słuchacz Kursu Normalnego. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego, 1 października 1924 roku został przydzielony do tej uczelni na stanowisko asystenta, a później wykładowcy. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora z datą starszeństwa 15 sierpnia 1924 oraz 240. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem z datą starszeństwa 1 stycznia 1931 i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 20 listopada 1932 roku przeniesiono go do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, a później objął dowództwo 83 pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu. Na pułkownika awansował z datą starszeństwa 19 marca 1938 roku, zajmując 36. lokatę w korpusie oficerów piechoty.
Na czele 83 pułku walczył w kampanii wrześniowej. 1 września skutecznie bronił się przed atakiem niemieckim w Parzymiechach, a następnie prowadził walki odwrotowe. Zginął 9 września 1939 roku w bitwie pod Przyłękiem. Został pochowany w kwaterze wojskowej na Cmentarzu Parafii św. Jakuba w Skierniewicach (sektor KW2-D-2).
Był ojcem Ireny, studentki rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 129 (pośmiertnie, 28 września 1939)
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1931)
- Krzyż Wojenny (Francja)
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Mieczysław Bielski, Grupa Operacyjna Piotrków 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1991.
- Narcyz Klatka, Wieluński Wrzesień 1939, Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.