Adam Henryk Małysz
Adam Henryk Małysz (urodzony 3 grudnia 1977 w Wiśle) to polski skoczek narciarski, który również uprawiał kombinację norweską oraz jest kierowcą rajdowym. Od 2022 pełni funkcję prezesa Polskiego Związku Narciarskiego.
Był czterokrotnym olimpijczykiem, zdobywając cztery medale olimpijskie (srebrny i brązowy w 2002 roku oraz dwa srebrne w 2010 roku) oraz sześć medali mistrzostw świata (złoty i srebrny w 2001 roku, dwa złote w 2003 roku, złoty w 2007 roku i brązowy w 2011 roku). Małysz czterokrotnie zdobył Puchar Świata (w sezonach 2000/2001, 2001/2002, 2002/2003 oraz 2006/2007), trzykrotnie zwyciężał w Letnim Grand Prix (2001, 2004 i 2006) oraz dwukrotnie zdobył Puchar KOP (w sezonach 2002/2003 i 2006/2007). Był triumfatorem 49. Turnieju Czterech Skoczni (2000/2001), trzech edycji Turnieju Nordyckiego (2001, 2003 i 2007) oraz Turnieju Czterech Narodów w 2010 roku. Zdobył 39 indywidualnych złotych medali mistrzostw Polski (21 zimą i 18 latem). W swej karierze wyrównał rekord świata w długości skoku narciarskiego (225 m w 2003 roku) i osiem razy poprawiał rekord Polski (po raz ostatni w 2011 roku, osiągając 230,5 m).
W latach 1995–2011 brał udział w 349 konkursach Pucharu Świata, odnosząc 39 zwycięstw, 92 razy stając na podium, 198 razy zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów, a 307 razy zdobywając punkty PŚ. Łącznie zgromadził 13070 punktów PŚ. Jego cechą charakterystyczną były mocne odbicia z progu oraz niska pozycja w locie. Podczas kariery skakał na nartach marek Elan (1994–1996 oraz 1999–2004), Rossignol (1996–1998) i Fischer (2004–2011).
Po sezonie 2010/2011 zakończył karierę skoczka narciarskiego, zaczynając rywalizację w rajdach samochodowych. W 2012 roku zdobył tytuł międzynarodowego rajdowego mistrza Polski i Czech, a w 2013 roku odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w rajdach terenowych. W latach 2012–2016 pięciokrotnie brał udział w Rajdzie Dakar.
Po zakończeniu kariery sportowej, związał się z Polskim Związkiem Narciarskim. W latach 2016–2022 był dyrektorem koordynatorem ds. skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w PZN, a w 2022 roku został wybrany na prezesa związku.
Za swoje wybitne osiągnięcia sportowe był trzykrotnie odznaczany Orderem Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP. Czterokrotnie zdobywał tytuł najlepszego sportowca Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2001, 2002, 2003 i 2007), a w 2019 roku został wybrany najlepszym polskim narciarzem w plebiscycie „Gwiazdy 100-lecia PZN”. Uznawany jest przez wielu za najlepszego polskiego sportowca pierwszej dekady XXI wieku, a także jest honorowym obywatelem Zakopanego oraz patronem skoczni narciarskiej w Wiśle.
Życie prywatne
Adam Małysz urodził się 3 grudnia 1977 roku w Wiśle jako syn Jana Małysza i Ewy z domu Szturc. Ma starszą siostrę, Iwonę (ur. 1975). Jest wujem Tomasza Pilcha, również skoczka narciarskiego.
W 1992 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później zdobył zawód blacharza-dekarza w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu. W 2010 roku zdał maturę, uzyskując wykształcenie średnie. W 2018 roku obronił pracę licencjacką, a w 2020 roku uzyskał tytuł magistra na Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej. Zna język niemiecki.
16 czerwca 1997 roku poślubił Izabelę Polok (ur. 4 grudnia 1978) w ewangelickim kościele im. apostołów Piotra i Pawła w Wiśle (Adam jest luteraninem, Izabela – katoliczką). Mają córkę, Karolinę (ur. 31 października 1997).
Kariera
Początki
Rodzina Małysza od dawna miała tradycje narciarskie. Pradziadek Adama posiadał własną skocznię, na której lokalni zawodnicy osiągali odległości do 50 metrów. Jego ojciec pracował jako kierowca w Klubie Sportowym Wisła, a wuj Jan Szturc był skoczkiem, kombinatorn i piłkarzem, a po zakończeniu kariery – trenerem. Za namową ojca i wuja, Adam rozpoczął treningi narciarskie w wieku sześciu lat, a jego sportowym idolem był Jens Weißflog.
Pierwszy skok oddał w wieku sześciu lat na obiekcie K17 w Wiśle-Centrum, gdzie po lądowaniu na 7 metrze upadł, ponieważ miał za dużą obuwie.
Skoki narciarskie
18 stycznia 1991 roku zadebiutował w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi w Zakopanem. 28 lutego 1993 roku, na skoczni K40 w Wiśle, zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów młodszych oraz młodzików w skokach (dwa dni wcześniej był czwarty na obiekcie K60). 12 marca 1993 roku, na skoczni Skalite w Szczyrku, brał udział w dwóch konkursach mistrzostw Polski: najpierw zdobył brązowy medal MP Juniorów, a następnie – w barwach KS „Wisła” – zajął szóste miejsce w drużynowym konkursie 68. seniorskich mistrzostw kraju na skoczni normalnej K85. Dwa dni później zadebiutował w indywidualnym konkursie MP seniorów (na skoczni normalnej K85), plasując się na 14. pozycji.
29 grudnia 1993 roku zadebiutował na arenie międzynarodowej w zmaganiach seniorskich, zajmując 48. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego na Klaushoferschanze (K73) w Sankt Aegyd (sezon 1993/1994). 26 (bądź 30) stycznia 1994 roku zajął 46. miejsce w indywidualnym konkursie skoków podczas Mistrzostw Świata Juniorów 1994 na Raimund-Ertl-Schanze w Breitenwangu, a 27 stycznia 1994 roku wywalczył z polską reprezentacją 10. pozycję w konkursie drużynowym. 4 lutego 1994 roku na Średniej Krokwi, wraz z kolegami z KS Wisła, zdobył brąz w konkursie drużynowym 69. Mistrzostw Polski na skoczni normalnej. Dzień później – jeszcze jako junior – został wicemistrzem Polski seniorów na Wielkiej Krokwi, a 6 lutego 1994 roku – seniorem mistrzem kraju na Średniej Krokwi.
Kombinacja norweska
W 1992 roku wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej, a 1 stycznia 1993 roku – z Łukaszem Kruczkiem – w noworocznych zawodach w Oberstdorfie, zajmując dalekie miejsce. 2 i 3 stycznia 1994 roku brał udział w drużynowych zawodach dwubojowych w Oberwiesenthal. Zdobył także indywidualne, parowe i drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych w kombinacji na zawodach odbywających się w dniach 25–27 marca 1994 roku.
Kariera w skokach narciarskich
1994/1995
Jesienią 1994 roku, pod wpływem sugestii trenera Szturca, porzucił kombinację norweską i skupił się tylko na skokach narciarskich. W tym samym roku trafił do narodowej kadry polskich skoczków, prowadzonej przez Pavla Mikeskę. 9 grudnia na Srednjej velikance w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 55. miejsce w kwalifikacjach do konkursu głównego, do którego nie awansował.
Pierwszy występ w zawodach Pucharu Świata zaliczył 4 stycznia 1995 roku na Bergisel w Innsbrucku, zajmując 17. miejsce w konkursie, co dało mu pierwsze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Nie startował w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni i w jego końcowej klasyfikacji zajął 55. miejsce. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsce w czołowej „trzydziestce” konkursu PŚ: 14 stycznia w Engelbergu był 27. (zdobył cztery punkty do klasyfikacji), 4 lutego na Lugnet w Falun był 23., dzień później na tej samej skoczni – 28., a 12 lutego na Holmenkollbakken w Oslo – 20. W łącznej klasyfikacji uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.
1 marca 1995 roku zajął 10. miejsce na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare. Później wystartował także w seniorskim czempionacie w Thunder Bay, gdzie był 10. i 11.
1995/1996
Podczas debiutu w Letniej Grand Prix zajął 66. miejsce. Wziął udział w tylko jednym konkursie, w którym został sklasyfikowany na 42. pozycji, nie kwalifikując się do finałowej serii.
Sezon zimowy 1995/1996 rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer. Sześć dni później w Villach był 22. 16 grudnia na skoczni w Chamonix zajął 21. lokatę. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.
W TCS wziął udział w trzech spośród czterech konkursów. 30 grudnia na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 18. miejsce, 1 stycznia na Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen był 16., a 4 stycznia w Innsbrucku zajął 11. miejsce. Cały turniej zakończył na 28. miejscu.
13 stycznia w Engelbergu zajął dziewiąte miejsce w Pucharze Świata. Dzień później na tej samej skoczni zajął ósmą lokatę; podobnie 20 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo. 21 stycznia na skoczni Ōkurayama w tym mieście był 23. Podczas konkursów na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi był dziewiąty i szósty (ex aequo z Espenem Bredesenem). 10 lutego na skoczni Kulm w Tauplitz zajął ósme miejsce, pierwszy raz w karierze punktując na skoczni mamuciej. Dzień później na tej samej skoczni był 18. Po połączeniu punktacji obu konkursów zaliczanych do mistrzostw świata w lotach Polak znalazł się na 14. pozycji. 17 lutego podczas konkursu PŚ na skoczni w Iron Mountain zajął dziewiątą lokatę.
Dzień później na tym obiekcie pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie z Masahiko Haradą, który wyprzedził Małysza o 37,2 pkt. Było to pierwsze pucharowe podium reprezentanta Polski od 1987. 28 lutego na normalnej skoczni w Kuopio zajął 13. lokatę. W Lahti natomiast po raz drugi w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata – był trzeci, przegrywając z Haradą i Miką Antero Laitinenem. Dwa dni później na mniejszej skoczni był czwarty. Nie pojechał na konkursy lotów do Harrachova, lecz wybrał się do Falun, gdzie na Lugnet wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego. Tydzień później na tej skoczni zajął drugą lokatę w PŚ, tuż za Primožem Peterką.
17 marca 1996 roku w Oslo, w ostatnim konkursie Pucharu Świata w tamtym sezonie, zwyciężył pierwszy raz w swojej karierze. Tego samego dnia karierę zakończył Niemiec Jens Weißflog, wieloletni idol Małysza, w związku z czym przez wielu komentatorów i kibiców konkurs ten nazywany był „zmianą warty”. Było to pierwsze pucharowe zwycięstwo reprezentanta Polski od 1986. W końcowej klasyfikacji PŚ w tym sezonie Małysz zajął siódme miejsce.
1996/1997
W Letniej Grand Prix został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Nie skakał w pierwszym z konkursów, 18 sierpnia w Trondheim. Trzy dni później na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie stanął na najniższym stopniu podium, tuż za Miką Laitinenem i Ari-Pekka Nikkolą. 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten ponownie był trzeci, za Nikkolą i Laitinenem. 28 sierpnia na skoczni w Predazzo uplasował się na 18. lokacie. 1 września podczas ostatniego konkursu LGP w Stams Małysz zajął ostatnie, 49. miejsce po skoku na 62 metry. Jesienią skakał także w PK w Hakubie, zajął tam czwarte i drugie miejsce.
W sezonie zimowym 1996/1997 pierwszy raz punktował 30 listopada na skoczni w Lillehammer, zajął 28. miejsce. 7 grudnia podczas konkursu na Rukatunturi w Ruce był 19. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 13. miejscu. 15 grudnia w Harrachovie zajął czwarte miejsce, za Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem i Kristianem Brendenem.
Podczas Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 startował we wszystkich czterech konkursach. Podczas inauguracyjnego konkursu w Oberstdorfie zajął 22. miejsce, w noworocznym konkursie w Ga-Pa był 12., 4 stycznia na Bergisel pierwszy raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce konkursu Turnieju Czterech Skoczni – był szósty, a dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze w Bischofshofen pierwszy raz stanął na podium w konkursie TCS, przegrywając jedynie z Dieterem Thomą. Cały turniej zakończył na ósmej pozycji.
11 stycznia w Engelbergu zajął trzecie miejsce. Dzień później na tej samej skoczni był 17. 18 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo drugi raz w karierze zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Dzień później na dużej skoczni w tym mieście był 24. 26 stycznia w Hakubie ponownie zwyciężył. Podczas następnych dwóch konkursów na Kulm w Tauplitz (8 i 9 lutego) był 47. i 26.
Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 14. miejsce na normalnej i 36. na dużej skoczni. Był też 10. w konkursie drużynowym.
Po powrocie do zawodów PŚ w konkursie na skoczni w Lahti zajął 16. miejsce. Na Puijo w Kuopio był 14., a na skoczni Lugnet w Falun zajął piątą pozycję. Trzy dni później na Holmenkollbakken w Oslo był 19., a Turniej Skandynawski ukończył na piątym miejscu. Nie wystąpił w konkursach w Planicy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zgromadził łącznie 612 punktów, co dało mu 10. miejsce.
1997/1998
W 1997 roku zajął 21. miejsce w Letniej Grand Prix w skokach narciarskich na igelicie. Podczas pierwszego z konkursów, 14 sierpnia na skoczni w Courchevel był 23. Trzy dni później na skoczni w Trondheim nie wystartował. 24 sierpnia podczas konkursu w Hinterzarten zajął ósme miejsce, 27 sierpnia w Predazzo – 23., a 31 sierpnia na skoczni Stams – 18. Łącznie zdobył 61 punktów. Stanął także na podium po konkursie PK w Velenje, w którym znalazł się na drugim miejscu.
Sezon 1997/1998 to najgorszy okres w karierze Małysza, ponieważ tylko kilka razy zdobywał punkty Pucharu Świata. Sezon PŚ zaczął od startów w Lillehammer, gdzie zajął w obu konkursach odległe miejsca (odpowiednio 44. i 42.). Pierwsze punkty w PŚ zdobył 6 grudnia na skoczni w Predazzo, gdzie był 21. Dwa dni później w Villach zajął 31. miejsce, nie zdobywając ani jednego punktu do klasyfikacji. 12 grudnia w Harrachovie zdobył dziesięć punktów do PŚ, zajmując 21. miejsce w konkursie. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu (20 i 21 grudnia) dwa razy uplasował się na 28. miejscu.
W Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii zawodów. W pierwszym konkursie, w Oberstdorfie zajął 41. miejsce. 1 stycznia w konkursie na Große Olympiaschanze zajął najwyższe w całym turnieju, 24. miejsce. Trzy dni później w Innsbrucku był 46. W Bischofshofen, w ostatnim z konkursów, zajął 33. miejsce. W całym turnieju uplasował się na 30. miejscu.
Później jeszcze tylko dwa razy zdobywał pucharowe punkty. 17 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był 23., a dzień później na tej samej skoczni 29. Porażką zakończył występ na Igrzyskach Olimpijskich w Hakubie/Nagano – zajął 51. miejsce na skoczni K-90 i 52. na K-120. W konkursie drużynowym zajął ósme miejsce.
Po igrzyskach olimpijskich wystartował jeszcze w dwóch konkursach lotów w Vikersund. W pierwszym konkursie porannym 1 marca ograniczonym do jednej serii zajął 48. miejsce, w drugim konkursie tego samego dnia zajął 55. miejsce – najgorsze w historii występów Małysza w Pucharze Świata. Sezon zakończył na 57. miejscu, zdobywając 43 punkty. Po sezonie miał zamiar zakończyć karierę.
1998/1999
W trakcie sezonu 1998/1999 wciąż poważnie myślał o zakończeniu kariery sportowej i podjęciu pracy w wyuczonym zawodzie dekarza. W pierwszej części sezonu nie wystąpił ani razu. Pierwszy start w sezonie zaliczył dopiero podczas Turnieju Czterech Skoczni, ale ani razu nie awansował do drugiej serii. 30 grudnia w Oberstdorfie był najbliżej awansu, na 34. miejscu. Poza tym, w konkursach w Innsbrucku (3 stycznia) i Bischofshofen (6 stycznia) zajął 40. pozycję. Nie zakwalifikował się do konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen. Turniej zakończył na 43. pozycji.
16 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 27. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 23. Na Ōkurayamie w Sapporo był 19. i 31. 29 stycznia w Willingen zdobył pięć punktów do klasyfikacji Pucharu Świata po zajęciu 26. miejsca w pierwszym z konkursów. W drugim był 40. i nie zdobył punktów do klasyfikacji. Na mistrzostwach świata w Ramsau był 37. na skoczni dużej i 27. na normalnej.
6 marca na normalnej skoczni w Lahti zajął 17. miejsce. Trzy dni później w Trondheim zajął 38. miejsce. 11 marca na Lugnet w Falun uplasował się na 24. pozycji. 14 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zajął 27. lokatę. W klasyfikacji końcowej Turnieju Nordyckiego był 16.
Podczas ostatniego weekendu sezonu w Planicy zajmował kolejno: 35., 28. i 30. pozycję. Sezon zakończył na 46. miejscu, zdobywając 58 punktów.
1999/2000
W 1999 roku w generalnej klasyfikacji LGP zajął 54. miejsce. Jedynie 11 września w Hakubie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu, w której zajął 29. miejsce. W Hinterzarten i Sapporo uplasował się kolejno na 46. i 43. miejscu. Nie wziął udziału w konkursach w Courchevel i Stams. Stanął na drugim stopniu podium na Średniej Krokwi podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego, przegrywając jedynie z Dirkiem Elsem.
Sezon 1999/2000 był przełomem w karierze Małysza. Nowe metody szkoleniowe oraz współpraca z psychologiem Janem Blecharzem i fizjologiem Jerzym Żołądziem przyniosły na tyle dobre efekty, że zaczął uzyskiwać punktowane miejsca w zawodach. Był 19 razy w czołowej trzydziestce zawodów Pucharu Świata i zajął 28. miejsce w generalnej klasyfikacji.
28 listopada podczas inauguracji sezonu 99/00 Pucharu Świata w Kuopio zajął 38. miejsce i nie zdobył punktów do klasyfikacji. 4 grudnia w Predazzo zakwalifikował się do drugiej serii zawodów, w której zajął 26. pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był 23. 12 grudnia na średniej skoczni w Villach był 28. 18 grudnia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął 13. lokatę. Następnego dnia był 38.
W Turnieju Czterech Skoczni zajął 31. miejsce. Nie startował w pierwszym z konkursów, w Oberstdorfie, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 1 stycznia 2000 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był 17. Dwa dni później w Innsbrucku zajął 26. pozycję, a 6 stycznia w Bischofshofen – 46.
Po zakończeniu turnieju nie zdobywał punktów Pucharu Świata aż do 26 stycznia, kiedy to zajął 25. lokatę na skoczni w Hakubie. Podczas weekendu na skoczni w Willingen (5–6 lutego) był kolejno 24. i 25. Najwyższe w sezonie miejsce zajął 26 lutego na skoczni w Iron Mountain, gdzie był czwarty. Dzień później na tej samej skoczni był 22., podobnie 4 marca na dużej skoczni w Lahti. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na 27. miejscu. 10 marca w konkursie na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 21. pozycji. Dwa dni później na skoczni Holmenkollbakken w Oslo uplasował się na dwunastym miejscu. Turniej Nordycki ukończył na 20. miejscu.
Podczas ostatniego w sezonie konkursu, 19 marca na Velikance w Planicy, zajął siódme miejsce. Pobił wtedy swój rekord życiowy; od tamtej pory wynosił on 191,5 m. Ostatecznie został sklasyfikowany w PŚ na 28. miejscu, zdobywając razem 214 punktów. W MŚ w lotach w Vikersund znalazł się na 16. miejscu.
2000/2001
W Letniej Grand Prix 2000 zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, uzyskując 93 punkty. W pięciu konkursach znalazł się w finale. 12 sierpnia w Villach uplasował się na czwartej pozycji. W Hakubie (K-120) skoczył 101,5 i 94,5 metra, zajmując 24. miejsce. Pięć dni później na tej samej skoczni poszybował na odległość 114 metrów i zajął 20. lokatę. W Sapporo był 12., skacząc 113,5 i 117,5 metra. Zwyciężył w konkursie PK w Oberstdorfie.
Sezon 2000/2001 rozpoczął się 23 listopada kwalifikacjami do konkursu na skoczni Puijo w Kuopio. Choć zwyciężył, został zdyskwalifikowany za zbyt długie narty, przez co nie wystąpił w inauguracyjnym konkursie sezonu. Wynik ten był jednak zapowiedzią sukcesów, jakie już wkrótce miał osiągnąć. Zanim do nich doszło, wziął udział w dwóch konkursach w Kuopio, oba w bardzo niestabilnych warunkach atmosferycznych. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, 2 grudnia, zajął 26. miejsce. Podczas drugiego z konkursów na tej skoczni, 3 grudnia był 11., notując znaczny awans po drugim skoku. Później z powodu zbyt wysokich jak na grudzień temperatur i braku śniegu, odwołano pięć konkursów Pucharu Świata i skoczkowie do rywalizacji powrócili dopiero na Turniej Czterech Skoczni.
Zwyciężył w Turnieju Czterech Skoczni jako pierwszy reprezentant Polski w historii. 29 grudnia 2000 na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch był trzeci, przegrywając tylko z Noriakim Kasaim i Dmitrijem Wasiljewem. W konkursie tym ustanowił też rekord skoczni Große Olympiaschanze (129,5 metra), który nie został pobity aż do jej zburzenia i zbudowania nowej w 2007. Pozostałe dwa konkursy (4 stycznia w Innsbrucku i 6 stycznia w Bischofshofen) wygrał, w obu uzyskując kilkadziesiąt punktów przewagi nad drugim zawodnikiem. W Innsbrucku wyprzedził Janne Ahonena o 44,9 punktów, a w Bischofshofen – o 31,9 punktów. Zwyciężył w całym turnieju z przewagą ponad 100 punktów nad drugim zawodnikiem, czyniąc to jako pierwszy i dotąd jedyny skoczek w historii. Zebrał także jako pierwszy skoczek w historii ponad 1000 pkt. w czterech konkursach. Podczas TCS 2000/2001 wygrał też kwalifikacje do każdego z czterech konkursów, dzięki czemu w każdym z nich startował z numerem 1.
W tydzień po zakończeniu turnieju pojechał do Harrachova, gdzie 13 i 14 stycznia zwyciężył w dwóch konkursach na skoczni mamuciej. Tamtego weekendu kilkakrotnie bił rekordy Polski w długości skoku narciarskiego – po zakończeniu zawodów rekord ten wynosił 212 metrów. 20 stycznia w Park City ponownie odniósł zwycięstwo i został liderem klasyfikacji PŚ. 24 stycznia w Hakubie stracił pozycję lidera na rzecz Martina Schmitta. W zawodach zajął wówczas ósme miejsce po upadku na zeskoku. Zdaniem Małysza, powodem upadku było sztuczne oświetlenie, przy którym skoczek nie czuł się komfortowo. Pozycję lidera odzyskał już podczas następnych zawodów Pucharu Świata – 27 stycznia w Sapporo, gdzie odniósł triumf po raz szósty w sezonie. Dzień później na tej samej skoczni odniósł siódme zwycięstwo. 3 lutego w konkursie na skoczni w Willingen po pierwszej serii zajmował ósme miejsce. W drugiej turze skoczył jednak 151,5 metra (na skoczni K120) i dzięki temu awansował na drugą pozycję, przegrywając jedynie z Ville Kantee. Wynik uzyskany w drugiej kolejce przez Małysza (151,5 m) był wówczas nieoficjalnym rekordem świata na dużej skoczni (został poprawiony o pół metra cztery lata później przez Janne Ahonena). Następnego dnia na tej samej skoczni po raz kolejny w sezonie triumfował, osiągając 36,5 punktów przewagi nad drugim skoczkiem w zawodach, Risto Jussilainenem i otrzymując za dwa 142,5-metrowe skoki notę 316 pkt., najwyższą, jaką do tamtej chwili przyznano na skoczniach mniejszych niż mamucie.
W lutym podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył srebrny medal na dużej skoczni i złoty na normalnej – zamieniając się miejscami z Martinem Schmittem. Były to pierwsze medale mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym reprezentantów Polski od 1978, kiedy Józef Łuszczek zdobył złoto w biegu na 15 km i brąz na 30 km. Później po powrocie z Finlandii Małysz z powodu choroby nie wystartował w mistrzostwach Polski.
3 marca podczas konkursu lotów na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce, oddając jednak najdłuższy skok drugiej serii – na 197,5 metra. Z trzecim skoczkiem zawodów, Mattim Hautamäkim, przegrał o 0,1 punktu. Dzień później na tej samej skoczni zajął drugą lokatę, przegrywając tylko z Martinem Schmittem o 0,4 punktu – dwukrotnie skoczył na odległość 201,5 metra, a Schmitt osiągnął 200 i 202,5 metra.
W 2001 jako pierwszy skoczek w historii wygrał wszystkie konkursy Turnieju Nordyckiego. 7 marca na skoczni Lugnet w Falun zdobył 259,8 pkt i wyprzedził drugiego Martina Schmitta o 4,6 pkt. Dwa dni później na skoczni w Trondheim wygrał z notą 254,6 pkt, o 1,1 pkt wyprzedzając Andreasa Goldbergera i bijąc rekord obiektu (138,5 m). Podczas ostatniego z konkursów, 11 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo, zwyciężył z przewagą 13,6 pkt nad Stefanem Horngacherem.
W ostatnich zawodach sezonu, 18 marca w Planicy, był czwarty, i mimo zwycięstwa Martina Schmitta, triumfował w ogólnej klasyfikacji PŚ. Podczas konkursu w Słowenii pobił własny rekord Polski, skacząc 218,5 metra.
W całym sezonie 2000/2001 odniósł 11 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, wyrównując tym samym rekord Martina Schmitta z sezonu 1998/1999. Jest pierwszym skoczkiem, który zwyciężył w więcej niż połowie konkursów rozgrywanych w danym sezonie (11 z 21, a z mistrzostwami świata 12 z 23; kolejnym skoczkiem, który tego dokonał był Peter Prevc – bijąc rekord 15 zwycięstw w sezonie 2015/2016, dokonał tego w 29 konkursach). Jako pierwszy Polak w historii zdobył Puchar Świata w skokach narciarskich i pierwszy zawodnik w dyscyplinie zimowej pod egidą FIS. Sukces ten powtórzył w sezonach 2001/2002, 2002/2003 i 2006/2007. Jest pierwszym i jedynym do tej pory skoczkiem w historii, który wygrał kryształową kulę Pucharu Świata trzy razy z rzędu, a drugim (po Mattim Nykänenie), który zdobył ją w sumie czterokrotnie.
2001/2002
W 2001 roku po raz pierwszy w karierze wygrał w Letniej Grand Prix. Już w pierwszym konkursie w Hinterzarten odniósł zwycięstwo, wyprzedzając o 4,5 punktów Martina Schmitta. W drugim konkursie na skoczni Adlerschanze w Hinterzarten Małysz był dziewiąty. W kolejnym konkursie, rozegranym w Courchevel na skoczni Tremplin Le Praz, zajął drugie miejsce, przegrywając z Andreasem Widhölzlem o 1,1 punktu. 18 sierpnia w Stams uplasował się na dziewiątej pozycji. 5 września na skoczni w Sapporo był na czwartym miejscu. 8 września w Hakubie był drugi, za Stefanem Horngacherem. Dzień później, także w Hakubie, po raz trzeci zajął ósme miejsce, ale mimo to pozostał na pierwszym miejscu w klasyfikacji generalnej.
W sezonie zimowym 2001/2002 ani razu nie zajął miejsca poza czołową dziesiątką zawodów Pucharu Świata i przez cały sezon prowadził w klasyfikacji generalnej PŚ. Zwyciężył podczas inauguracyjnego konkursu w Kuopio (23 listopada), a następnego dnia był drugi, za Risto Jussilainenem. 1 grudnia zwyciężył podczas pierwszego w historii konkursu PŚ na skoczni w Titisee-Neustadt, a następnego dnia był drugi, za Svenem Hannawaldem. 8 grudnia na normalnej skoczni w Villach zwyciężył po skokach na 99,5 i 98 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni w konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Łukaszem Kruczkiem i Wojciechem Skupniem zajął trzecie miejsce. Reprezentacja Polski stanęła wtedy po raz pierwszy w historii PŚ na podium i przegrała tylko z Finlandią i Japonią. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu zajął czwarte miejsce. W owym konkursie został surowo potraktowany przez sędziów, którzy ocenili jego skok notami 16,5-17,5. Dzień później zwyciężył podczas zawodów na tej samej skoczni. W ostatnich dwóch konkursach przed świętami Bożego Narodzenia w Predazzo (21–22 grudnia) dwukrotnie zwyciężył, za każdym razem oddając dwa najdłuższe skoki w konkursie.
Przed 50. Turniejem Czterech Skoczni polscy kibice skoków zastanawiali się, czy Małysz jako pierwszy w historii zwycięży w wszystkich czterech konkursach turnieju. Tak się nie stało, skoczek zakończył imprezę na czwartym miejscu. 30 grudnia w Oberstdorfie zajął piąte miejsce, 1 stycznia w Ga-Pa był trzeci, trzy dni później w Innsbrucku – drugi, a 6 stycznia w Bischofshofen – dziewiąty.
Pierwszy konkurs Pucharu Świata po zakończeniu turnieju miał miejsce 12 stycznia na skoczni w Willingen, Małysz zajął w nim czwarte miejsce. W pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem 19 stycznia był siódmy. Nazajutrz na tej samej skoczni zwyciężył. Później (podobnie jak cała czołówka PŚ poza Austriakami) nie wziął udziału w zawodach PŚ w Hakubie i Sapporo, szykując się do igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.
Na IO 2002 zdobył dwa medale na skoczniach w Park City. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni wywalczył brązowy medal, zdobywając pierwszy medal zimowej olimpiady reprezentanta Polski od 1972, kiedy złoto w konkursie skoków zdobył Wojciech Fortuna. W zawodach na dużej skoczni zdobył wicemistrzostwo olimpijskie. Został tym samym pierwszym polskim zawodnikiem, który zdobył dwa medale podczas zimowych igrzysk olimpijskich. Został również pierwszym w XXI wieku polskim sportowcem, który zdobył medal igrzysk olimpijskich.
Trener Apoloniusz Tajner stwierdził, że Małysz miał podczas konkursu na K-120 problemy techniczne przy wyjściu z progu. Mimo dużej siły odbicia, było ono opóźnione o ok. 20 cm. Małysz znalazł się w powietrzu wyżej niż konkurenci, jednak szybko zaczął tracić prędkość i „spadać”.
W Turnieju Nordyckim zajął drugie miejsce, ustępując jedynie Mattiemu Hautamäkiemu. W pierwszym konkursie rozegranym w Lahti zajął drugie miejsce, przegrywając z Martinem Schmittem. Na skoczni w Falun był piąty, a w Trondheim znowu zajął drugie miejsce, tym razem za Hautamäkim. W ostatnim konkursie w Oslo uplasował się na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej turnieju zgromadził 1033,2 punktów, przegrywając z Hautamäkim o 14,8 punktów.
Wziął udział w Mistrzostwa świata w lotach w Harrachovie, na skoczni Čerťák K-185. Pierwsze dwie serie odbyły się 9 marca. Małysz po pierwszym skoku na odległość 184 m był piąty, a po drugim – na 142 metrów – spadł na 18. miejsce. Pozostałe dwie serie z powodu zbyt silnego wiatru zostały odwołane. 18. miejsce Małysza było wówczas jego najgorszym startem na mistrzostwach świata w lotach.
23 marca