Adam Kazimierz Majewski (urodzony 13 listopada 1867 w Usolu Syberyjskim, zmarły 31 lipca 1948 w Lublinie) był chirurgiem, działaczem społecznym i politycznym, a także narodowym demokratą.
Życiorys
Rodzina
Był synem Adama i Elżbiety Pawłowskiej. Jego pradziadek Ignacy służył w kirasjerach Księstwa Warszawskiego oraz w 3 Pułku Ułanów Królestwa Polskiego, natomiast dziadek Józef brał udział w powstaniu listopadowym. W 1906 roku ożenił się z Zofią Jandzyk, z którą miał dwóch synów: Adama i Józefa (prawnika, członka Młodzieży Wszechpolskiej, żołnierza NOW-AK, zamordowanego przez sowieckich partyzantów w 1944 roku).
Wykształcenie i praca zawodowa
W latach do 1888 uczęszczał do gimnazjum w Lublinie, gdzie angażował się w działalność konspiracyjną i samokształceniową. Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (do 1894), a jego praca dyplomowa została wyróżniona. Następnie przebywał w Krakowie, gdzie w klinice Ludwika Rydygiera specjalizował się w chirurgii. Od 1895 roku pracował w szpitalu św. Wincentego à Paulo w Lublinie (klinika chirurgii), gdzie kilka lat później objął stanowisko ordynatora. Z powodu swojej działalności patriotycznej został osadzony w więzieniu na Zamku w 1909 roku i skazany na trzyletnie wydalenie do guberni archangielskiej. Po odwołaniu się od wyroku w 1910 roku wyjechał do Lwowa, gdzie pracował w klinice chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego. W 1915 roku uzyskał tytuł doktora nauk lekarskich (pod kierunkiem prof. Rydygiera). W 1913 roku powrócił do Lublina i pracował w Szpitalu Bonifratrów, a następnie z innymi lekarzami utworzył lecznicę przy Krakowskim Przedmieściu, którą samodzielnie prowadził do 1941 roku.
Działalność społeczna i polityczna
Wychował się w patriotycznym otoczeniu. Jego rodzinę odwiedzali m.in. Zygmunt Balicki oraz Stefan Surzycki. Od 1904 roku był członkiem Ligi Narodowej. Angażował się w działalność Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego, Towarzystwa Oświaty Narodowej oraz Narodowego Związku Robotniczego. Był członkiem zarządu spółki, która powołała do życia tzw. „Szkołę Lubelską” (od 1905 do 1939). Przyczynił się do powstania lubelskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz aktywnie uczestniczył w kampaniach wyborczych do dumy. Prowadził również działalność charytatywną, szczególnie w czasie I wojny światowej. W 1918 roku, pod okupacją austriacką, został radnym miejskim w Lublinie.
W niepodległej Polsce przez cały okres istnienia ZLN stał na jego czele, a następnie kierował działalnością SN na Lubelszczyźnie do 1945 roku (od 1928 do 1935 był członkiem Rady Naczelnej tego ugrupowania). Zawsze był wybierany do rady miasta Lublina podczas wyborów w okresie międzywojennym (w 1929 roku Komisarz Rządowy powołał go do Rady Przybocznej). Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Wojewódzkiej Straży Narodowej oraz zapoczątkował powstanie Mieszczańskiego Związku Pracy Narodowej (organizacja rzemieślników, kupców i posesjonatów w 1920 roku). Od 1922 do 1939 był prezesem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości w Lublinie. Działał także w Polskim Towarzystwie Opieki nad Kresami Wschodnimi oraz w Towarzystwie Ziem Wschodnich RP.
W czasie II wojny światowej prowadził działalność polityczną w konspiracji. Opowiadał się za połączeniem oddziałów NOW (które współtworzył) z AK. Od jesieni 1942 do wiosny 1943 był przetrzymywany przez Niemców na Zamku, „Pod Zegarem”. Od sierpnia do października 1945 roku był zatrzymany przez Urząd Bezpieczeństwa (inwigilowany do końca życia). Zrezygnował z funkcji prezesa lubelskiego SN.
Przypisy