Adam Macura (ur. 31 marca 1925 w Katowicach, zm. 9 lutego 2015 tamże) był polskim profesorem, specjalistą w dziedzinie elektrotechniki oraz automatyki, który przez wiele lat uczył na Politechnice Śląskiej.
Życiorys
Wywodził się z ewangelickiej rodziny z regionu Śląska Cieszyńskiego, mającej silne polskie tradycje patriotyczne. Jego dziadek, Adam Macura, był nauczycielem oraz redaktorem „Posła Ewangelickiego”, a ojciec, również Adam, pracował jako inżynier mechanik. Matka profesora, Teresa Weiss, również odegrała istotną rolę w jego życiu. Adam ukończył szkołę podstawową oraz liceum ogólnokształcące w Katowicach, a następnie kontynuował naukę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, gdzie w 1951 roku otrzymał tytuł magistra inżyniera elektryka. W trakcie studiów, w 1949 roku, rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze Fizyki pod kierunkiem prof. Tadeusza Malarskiego. Od 1953 roku był związany z Katedrą Podstaw Elektrotechniki, pracując pod nadzorem prof. Stanisława Fryzego. W 1955 roku obronił pracę doktorską „Analiza własności oporów ujemnych i stabilności układów zawierających takie opory”, uzyskując stopień doktora nauk technicznych. Habilitację z zakresu „Statyczna analiza i synteza układów zawierających nieliniowe elementy dwuwejściowe” obronił w 1961 roku, zdobywając tytuł doktora habilitowanego.
W 1959 roku podjął pracę na pełen etat w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, gdzie opracował m.in. konstrukcję analogowego modelu sieci wentylacyjnych GIG2. Z tego okresu pochodzi osiem patentów, w których Adam Macura był autorem lub współautorem.
Od 1962 roku brał udział w pracach Zespołu Automatyki, który został powołany na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej pod kierunkiem prof. Tadeusza Zagajewskiego. Zespół ten przygotowywał programy studiów oraz ramy organizacyjne nowego kierunku „automatyka”. Po utworzeniu Wydziału Automatyki w 1964 roku, powrócił na etat Politechniki Śląskiej, obejmując stanowisko Kierownika Katedry Teorii Przesyłu Sygnału (TPS). Po reorganizacji uczelni w latach 1968–1971 kierował Katedrą Informatyki.
Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1971 roku. Po kolejnej reorganizacji uczelni, która wiązała się z przejściem od katedr do struktury instytutowej, pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. nauczania i wychowania w Instytucie Konstrukcji i Technologii Urządzeń Automatyki i Elektroniki (IKiTUAiE), a następnie od 1974 roku w Instytucie Elektroniki. W czasie stanu wojennego był prodziekanem Wydziału Automatyki ds. nauczania i wychowania.
W 1991 roku Adam Macura otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1995 roku formalnie przeszedł na emeryturę, jednak wciąż pracował w Instytucie Elektroniki na części etatu. Dopiero w 2002 roku, z powodu pogorszenia stanu zdrowia, musiał ograniczyć swoje kontakty z uczelnią.
W trakcie swojej kariery na Politechnice Śląskiej pełnił liczne funkcje, w tym: Kierownika Katedry Teorii Przesyłu Sygnału (1964–1968), Kierownika Katedry Informatyki (1968–1971), Kierownika Studium Wieczorowego (1969–1972), Z-cy Dyrektora ds. Nauczania w Instytucie Konstrukcji i Technologii Urządzeń Automatyki i Elektroniki (1971–1974), Z-cy Dyrektora ds. Nauczania i Wychowania w Instytucie Elektroniki (1974–1989), Prodziekana ds. Nauczania i Wychowania na Wydziale Automatyki i Informatyki (1981–1984) oraz Kierownika Zakładu Teorii Obwodów i Sygnałów w Instytucie Elektroniki (1974–1995). W Głównym Instytucie Górnictwa pełnił rolę kierownika Zakładu Pomiarów Elektrycznych (1959–1964).
Macura był autorem lub współautorem 46 publikacji, zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Wypromował ponad stu magistrów i inżynierów oraz dziewięciu doktorów, z których czterech osiągnęło tytuł profesora. Był również współautorem encyklopedii „Automatyka”, „Poradnika inżyniera – Zastosowania elektroniki” oraz autorem dwóch skryptów: „Teoria obwodów – prądy stałe” oraz „Teoria obwodów – prądy zmienne”, które doczekały się trzech wydań.
W życiu prywatnym był mężem Wandy z Kotasów i ojcem dwojga dzieci: córki Janiny, która uzyskała doktorat z matematyki na Uniwersytecie Śląskim i pracuje na Wydziale Matematyki Stosowanej Politechniki Śląskiej, oraz syna Adama, absolwenta Wydziału Automatyki i Informatyki Politechniki Śląskiej.
Zmarł i został pochowany na cmentarzu ewangelickim przy ul. Francuskiej w Katowicach.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1995)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaka „Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej”
- Medal 25-lecia Politechniki Śląskiej
- Medal im. prof. Stanisława Fryzego
Przypisy