Adam Ludwig Lewenhaupt (urodzony 15 kwietnia 1659, zmarły 12 lutego 1719) był szwedzkim generałem.
Życiorys
Lewenhaupt kształcił się na uniwersytetach w Lund oraz Uppsali, po czym rozpoczął swoją karierę dyplomatyczną. Z czasem zorientował się, że dyplomacja nie jest jego pasją. Postanowił spróbować swoich sił w roli żołnierza, jednak jego wojskowa kariera rozpoczęła się nie w armii szwedzkiej, lecz w holenderskiej. Po kilku latach służby w Holandii wrócił do Szwecji. W momencie wybuchu Wielkiej Wojny Północnej objął dowództwo nad nowo utworzonym regimentem piechoty. Był jednym z nielicznych szwedzkich dowódców, którzy odnosili sukcesy w starciach z Rosjanami w rejonie Bałtyku podczas konfliktów prowadzonych przez króla Szwecji na terenach Rzeczypospolitej i Saksonii. W związku z tym w 1705 roku został mianowany gubernatorem Rygi.
W 1708 roku otrzymał rozkaz dostarczenia zaopatrzenia dla armii Karola XII, która maszerowała w głąb Rosji. Wyruszył na południe z armią liczącą 13 500 żołnierzy oraz 7000 wozami z amunicją i żywnością. Ta ekspedycja doprowadziła do bitwy pod Leśną, gdzie poniósł całkowitą klęskę, tracąc niemal całe zapasy. Bez zaopatrzenia i mając jedynie 6000 żołnierzy, dołączył do Karola XII. W 1709 roku, w tragicznej bitwie pod Połtawą, objął dowództwo nad piechotą. Podczas dramatycznego odwrotu został ujęty przez ścigających go Rosjan i skapitulował w Perewołocznej nad Dnieprem. Zmarł w rosyjskiej niewoli w 1719 roku.