Adam Litwiński (urodzony 22 grudnia 1893 w Lublinie, zmarł 13 września 1939 w Bełżecu) był żołnierzem Legionów Polskich, kapitanem piechoty Wojska Polskiego oraz nadkomisarzem Policji Państwowej. Otrzymał Order Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Tomasza i Konstancji z Wieczorkiewiczów. Jest absolwentem szkoły średniej o profilu handlowym. Od 1914 roku był związany z Polską Organizacją Wojskową, a w obawie przed aresztowaniem wstąpił do Legionów Polskich. Od 2 listopada 1915 roku służył w 2 pułku ułanów Legionów. W trakcie bitwy pod Rudką Niżyńską odniósł rany. Następnie brał udział w działaniach Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od 1 lutego 1919 roku walczył w odrodzonym Wojsku Polskim w 23 pułku piechoty, gdzie objął dowództwo 9 kompanii w 3 batalionie, uczestnicząc w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej. Został ranny dwukrotnie: 15 maja 1920 roku w bitwie pod Stelmachowem oraz 23 lipca 1920 roku w starciu pod Murczycami.
„12 sierpnia 1920 roku, w trakcie walk nad Bugiem, mężnie kontratakował, odrzucając zmasowane oddziały kawalerii bolszewickiej i wytrwał aż do nadejścia wsparcia. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.”
Po wojnie pozostał w 23 pułku piechoty. W stopniu kapitana służył w DOK nr II, między innymi jako dowódca kompanii w I batalionie 8 pułku piechoty. Od 1928 roku był w Korpusie Ochrony Pogranicza na stanowiskach dowódcy kompanii 8 batalionu KOP „Stołpce”, a później KOP „Snów”. W lipcu 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska w KOP i przekazany do dyspozycji dowódcy okręgu korpusu. Z dniem 16 listopada 1935 roku został skierowany na specjalny kurs dla oficerów WP, którzy, za zgodą Prezesa Rady Ministrów, przechodzili do służby w Policji Państwowej, a następnie przeszedł w stan spoczynku. Pełnił funkcję komendanta PP w Kaliszu, a w 1936 roku uzyskał stopień nadkomisarza.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził oddziałem policjantów w walce przeciwko Niemcom. Zginął 13 września w Bełżcu, gdzie został pochowany.
Adam Litwiński był żonaty z Ireną Bołdok (I voto Korczak-Dąbkowską).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4899
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (27 października 1937)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Stefan Witkowski: Zarys historii wojennej 23-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.