Adam Lerue (urodzony w 1825 roku w Dubience, zmarły w 1863 roku w Częstochowie) był polskim rysownikiem, malarzem oraz litografem pochodzenia francuskiego.
Uczył się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie był jednym z uczniów Jana Feliksa Piwarskiego i uzyskał dyplom w 1851 roku. W tym czasie był związany z grupą młodych artystów, którzy gromadzili się wokół Marcina Olszyńskiego. W 1860 roku był jednym z założycieli warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W wrześniu 1862 roku przeniósł się do Częstochowy, gdzie rozpoczął pracę jako nauczyciel rysunku i kaligrafii w Szkole Państwowej Specjalnej.
Początkowo koncentrował się na malarstwie olejnym, tworząc dzieła przedstawiające architekturę, wnętrza oraz portrety.
W 1852 roku wspólnie z Wojciechem Gersonem opublikował Album widoków Warszawy, w którym po raz pierwszy ukazał stolicę widzianą z perspektywy balonu. W latach 1850–1855 pełnił rolę rysownika w Delegacji do opisywania zabytków starożytności w Królestwie Polskim, powołanej w celu inwentaryzacji zabytków. Podczas swoich podróży po guberniach płockiej, lubelskiej i augustowskiej wykonał 36 akwarelowych widoków zabytków.
Jego liczne akwarele i rysunki, które później były rozpowszechniane w formie litografii, inspirowane były także tematyką z rodzimej historii i literatury, w tym utworami Adama Mickiewicza oraz Józefa Ignacego Kraszewskiego, z którymi prowadził korespondencję. W latach 1857–1860 wydał Album lubelskie, w którym znalazły się litografie jego rysunków opatrzone tekstami Kazimierza Stronczyńskiego oraz Hipolita Skimborowicza.
Przypisy
Bibliografia
Anna Lewicka-Morawska, Marek Machowski, Maria Anna Rudzka: Słownik malarzy polskich. T. 1: Od średniowiecza do modernizmu. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1998, s. 104, ISBN 83-213-3856-9.
Linki zewnętrzne