Adam Laszuk
Adam Laszuk (ur. 10 października 1893 w Hrudzie, zm. 12 sierpnia 1939 w Toruniu) był majorem piechoty Wojska Polskiego, a także dziećmi niepodległościowym i działaczem społecznym.
Życiorys
Urodził się 10 października 1893 roku w wsi Hrud, wówczas należącej do powiatu konstantynowskiego w guberni siedleckiej, w rodzinie Bazylego oraz Heleny z Panasiuków.
W swojej karierze wojskowej służył w armii rosyjskiej. Był aktywnym członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, Związku Walki Czynnej oraz Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od 1 czerwca 1921 roku był związany z 11 pułkiem piechoty. 3 maja 1922 roku uzyskał stopień kapitana, z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku oraz 803. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie został przeniesiony do 49 pułku piechoty w Kołomyi, gdzie pełnił funkcję dowódcy I batalionu, a później kwatermistrza. 12 kwietnia 1927 roku prezydent RP awansował go na stopień majora, z datą 1 stycznia 1927 roku oraz 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W maju tego samego roku został przeniesiony z 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej do 66 pułku piechoty w Chełmnie, gdzie objął dowództwo II batalionu. W marcu 1931 roku przeszedł do 30 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko kwatermistrza. W czerwcu 1933 roku przeniesiono go do Korpusu Ochrony Pogranicza. Od listopada 1934 roku dowodził Batalionem KOP „Ludwikowo”. W listopadzie 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza, a następnie przeszedł w stan spoczynku. Po zakończeniu służby osiedlił się w Toruniu, gdzie angażował się w różne funkcje społeczne, w tym jako komendant główny Związku Powstańców i Wojaków Okręgu Korpusu Nr VIII, zastępca komendanta okręgowego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, szef Wydziału Wyszkolenia Komendy Okręgu Pomorskiego Związku Oficerów Rezerwy, inspektor okręgowy Związku Rezerwistów Nr VIII, sekretarz Okręgu Pomorskiego Związku Oficerów w Stanie Spoczynku oraz szef Służby Młodych Okręgu Pomorskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego. Ponadto pełnił rolę referenta dowódcy 4 Dywizji Piechoty do spraw wyszkolenia związków sfederowanych w FPZOO.
Zmarł 12 sierpnia 1939 roku w 8 Szpitalu Okręgowym w Toruniu, po długotrwałych i ciężkich cierpieniach. Cztery dni później został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Toruniu (sektor J-11-8).
Był w związku małżeńskim z Wandą z Ganasińskich (ur. 9 września 1906) i miał troje dzieci, w tym Krystynę, żonę Kułakowską (ur. 1932).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928
- Medal Niepodległości – 29 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Iwona I. Wiśniewska, Katarzyna K. Promińska. Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza «Polesie»”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2013.
Przemysław Olstowski. Wokół genezy i formy cywilnej obrony Bydgoszczy we wrześniu 1939 r. Przyczynek do wydarzeń bydgoskich 3–4 września 1939 r. i polskich działań nieregularnych w kampanii polskiej. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2–3 (256–257), 2016. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne. ISSN 1640-6281.