Adam Kuryłowicz
Adam Kuryłowicz (urodzony 21 grudnia 1890 roku w Kłyżowie, zmarł 28 sierpnia 1966 roku w Warszawie) był polskim kolejarzem, maszynistą, działaczem związkowym oraz politykiem. W latach 1946–1947 pełnił funkcję ministra pracy i opieki społecznej, a także był posłem na Sejm I, II i III kadencji w II Rzeczypospolitej, członkiem Krajowej Rady Narodowej oraz Sejmu Ustawodawczego.
Życiorys
Był synem Bronisława i Anny. W 1909 roku ukończył średnią szkołę przemysłową we Lwowie oraz dwuletnią Wyższą Szkołę Zawodową w Wiedniu. W tym samym roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego. Z ramienia PPSD uczestniczył w Komitecie Bezpieczeństwa i Obrony Dobra Publicznego podczas walk o Lwów w 1918 roku. Został członkiem Tymczasowego Komitetu Rządzącego powołanego 23 listopada 1918 roku we Lwowie.
Od 1919 roku był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Zasiadał w Radzie Naczelnej PPS w latach 1921–1939 oraz w Centralnym Komitecie Wykonawczym PPS w latach 1928–1935. Pełnił funkcję prezesa Związku Zawodowego Kolejarzy od 1922 do 1937 roku. W 1926 roku, dzięki wsparciu Kuryłowicza, związek przyczynił się do sukcesu przewrotu majowego, wspierając Józefa Piłsudskiego. W latach 1928–1937 był także wiceprzewodniczącym Komisji Centralnej Związków Zawodowych.
W wyborach parlamentarnych w 1922 roku został wybrany z ramienia PPS na liście państwowej. W Sejmie I kadencji zasiadał w Komisji Budżetowej i Komisji Komunikacyjnej. W 1927 roku wybrano go do Nadzwyczajnej Komisji ds. rewizji umów Ministerstwa Kolei. W wyborach w 1928 roku ponownie uzyskał mandat z listy państwowej, zasiadając w Komisji Komunikacyjnej w Sejmie II kadencji. W 1930 roku nie zdobył mandatu, jednak po utracie mandatu przez Hermana Liebermana, objął jego miejsce w Sejmie z listy państwowej nr 7 (Centrolew). Ślubowanie złożył 19 stycznia 1934 roku, ponownie zasiadając w Komisji Budżetowej.
Był uczestnikiem grupy konspiracyjnej Norberta Barlickiego i został uwięziony na Pawiaku. Aresztowany w 1941 roku, 24 lipca tego samego roku trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie przebywał do 1945 roku.
W latach 1945–1950 ponownie pełnił funkcję prezesa Związku Zawodowego Kolejarzy, a w latach 1947–1948 był sekretarzem generalnym Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Od 18 lipca 1946 roku do 6 lutego 1947 roku był ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Edwarda Osóbki-Morawskiego. W 1949 roku dołączył do Centralnej Rady Związków Zawodowych, gdzie pełnił rolę kierownika Wydziału Bytowo-Mieszkaniowego, wiceprzewodniczącego Głównej Komisji Rewizyjnej oraz członka Komisji Historycznej. W 1958 roku został członkiem Komisji Rewizyjnej CRZZ w Warszawie.
Od 1945 roku związany był z „lubelską” PPS. Dnia 26 lutego 1945 roku został dokooptowany do Rady Naczelnej oraz Centralnego Komitetu Wykonawczego, pełniąc te funkcje do 15 grudnia 1948 roku. Po 1948 roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a do 1954 roku był członkiem Komitetu Centralnego. W latach 1945–1952 zasiadał jako poseł w Krajowej Radzie Narodowej oraz Sejmie Ustawodawczym. Wchodził również w skład Głównej Komisji Weryfikacyjnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
Adam Kuryłowicz został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 224-V-30).
Odznaczenia
Otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy (1958), Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946) oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955).
Przypisy
Bibliografia
- Michał Czajka, Marcin Kamler, Witold Sienkiewicz: Leksykon Historii Polski, Wiedza Powszechna 1995, s. 1263
- Tadeusz Mołdawa: Naczelne władze państwowe Polski Ludowej 1944–1979, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 1979, s. 234
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej