Adam Kunicki
Adam Kunicki (urodzony 3 lipca 1903 we Frysztacie, zmarły 18 listopada 1989 w Warszawie) był polskim lekarzem oraz neurochirurgiem, który odegrał kluczową rolę w rozwoju krakowskiej i polskiej neurochirurgii. Był rzeczywistym członkiem Polskiej Akademii Nauk.
Życiorys
Urodził się we Frysztacie, na późniejszym Zaolziu, w rodzinie Ryszarda Pawła (1873–1960), również lekarza, oraz Jadwigi z Eysmontów. W wieku piętnastu lat uczestniczył w walkach z Czechami na Śląsku Cieszyńskim. W latach 1920–1922 kształcił się w Szkole Morskiej w Tczewie, jednak zrezygnował z dalszej nauki tam i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1928 roku uzyskał tytuł doktora nauk lekarskich. Od 1925 roku był asystentem i starszym asystentem prof. Jana Piltza w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1930 roku zorganizował pracownię analityczno-chemiczną. Następnie pracował jako asystent prof. Władysława Dzierżyńskiego w oddziale neurologicznym Szpitala Kasy Chorych w Łodzi. W 1934 roku wykonał swoje pierwsze operacje neurochirurgiczne. Od 1936 roku współpracował z Jerzym Choróbskim przy tworzeniu oddziału neurochirurgicznego Kliniki Neurologicznej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował aż do 1944 roku. Po powstaniu warszawskim trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie, a po jego opuszczeniu praktykował jako lekarz w Godzianowie.
W lipcu 1945 roku powrócił do Krakowa, gdzie początkowo pracował w Szpitalu oo. Bonifratrów. Zorganizował oddział neurochirurgiczny Kliniki Neurologiczno-Psychiatrycznej UJ, który rozpoczął działalność w lutym 1946 roku. Dwa lata później uzyskał habilitację w oparciu o pracę „Morfologiczne podstawy podziału guzów wyściółkowych”. W 1948 roku wyjechał do Montrealu jako stypendysta Fundacji Rockefellera. W 1951 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1956 roku został profesorem zwyczajnym. W 1960 roku został uhonorowany nagrodą resortową, a w 1975 roku Nagrodą Sekretarza Naukowego PAN. W 1970 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej Polskiej Akademii Nauk oraz kierownictwo Zespołu Neurochirurgii PAN. Na emeryturę przeszedł w 1976 roku, jednak nadal pozostawał aktywnym naukowcem. W latach 1972–1987 zasiadał w Komisji do Badań Obrzęku Mózgu i Ciśnienia Wewnątrzczaszkowego PAN.
Był członkiem korespondentem (od 1965) oraz członkiem rzeczywistym (od 1973) Polskiej Akademii Nauk, a także przewodniczącym Komitetu Nauk Neurologicznych PAN. Był członkiem honorowym towarzystw neurochirurgicznych w Wielkiej Brytanii, ZSRR, Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Jugosławii, Hiszpanii oraz Włoch.
Adam Kunicki był mężem Wandy (1905–2003) i ojcem Jana (1942–2016).
Zmarł 18 listopada 1989 roku w Warszawie, a jego ciało zostało pochowane na cmentarzu komunalnym przy ul. Sienkiewicza w Myślenicach (sektor 1-2-13).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (13 lipca 1954)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (13 stycznia 1955)
Przypisy
Bibliografia
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 670–671.
- Igor Gościński: Historia polskiej neurologii i neurochirurgii: Profesor Adam Kunicki (1903–1989) – współtwórca neurochirurgii polskiej. „Neurologia i Neurochirurgia Polska”. 42 (5)/2008. ISSN 0028-3843.
- Rita Pagacz-Moczarska: Twórca krakowskiej neurochirurgii: Setna rocznica urodzin prof. Adama Kunickiego. „Alma Mater”. 56/2004. ISSN 1427-1176.