Adam Kuligowski (ur. 24 grudnia 1955 w Warszawie) to polski szachista, który uzyskał tytuł arcymistrza w 1980 roku.
Kariera szachowa
Od najmłodszych lat był związany z warszawskim klubem szachowym Polonia, stając się jednym z najbardziej obiecujących polskich juniorów. W 1972 roku, po zdobyciu pierwszej kategorii, zyskał możliwość uczestnictwa w finale mistrzostw Polski juniorów, kończąc na 20. miejscu spośród 60 zawodników. W 1973 roku zdobył tytuł mistrza Polski juniorów oraz zajął trzecie miejsce na mistrzostwach Europy juniorów w Groningen. W latach 1974 i 1975 brał udział w mistrzostwach świata juniorów, zajmując odpowiednio 15. i 6. miejsce. Szachy łączył z nauką na wydziale matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, co traktował priorytetowo. W 1978 roku podzielił pierwsze miejsce z Aleksandrem Sznapikiem w finale indywidualnych mistrzostw Polski, zdobywając tytuł mistrza kraju po czterech partiach dogrywki. W 1980 roku zdobył swój drugi medal indywidualnych mistrzostw Polski, zajmując III miejsce w finale, który odbył się w Łodzi. W tym samym roku, po wygranej w turnieju w jugosłowiańskim Nišu, Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł arcymistrza. Dodatkowo, w 1980 roku zwyciężył w turnieju Warszawa Cup 1980, który miał miejsce w Warszawie. W 1983 roku uczestniczył w prestiżowym turnieju w Wijk aan Zee, gdzie mimo zwycięstw nad Wiktorem Korcznojem oraz Jonathanem Speelmanem, z wynikiem 4½ pkt z 13 partii zajął ostatnie, XIV miejsce. Po tym występie zrezygnował z aktywnego udziału w zawodach szachowych, kierując się ku biznesowi. Jest autorem lub współautorem wielu opracowań teoretycznych, głównie dotyczących otwarć szachowych, w tym monografii obrony francuskiej „Encyclopaedia of Chess Games, French Defense”, wydanej w 1997 roku.
Wielokrotnie reprezentował Polskę w zawodach drużynowych, uczestnicząc m.in. w trzech olimpiadach szachowych (w latach 1978, 1980, 1982), zdobywając dwa medale za wyniki indywidualne: złoty (1978 – na II szachownicy) oraz srebrny (1980 – na III szachownicy), a także na drużynowych mistrzostwach świata studentów w 1976 roku.
Najwyższy ranking w swojej karierze osiągnął 1 stycznia 1979 roku, zdobywając 2495 punktów, co pozwoliło mu zająć dzielone 102. miejsce na światowej liście FIDE oraz pierwsze wśród polskich szachistów.
Przypisy
Bibliografia
W. Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom I, Warszawa 1986, str. 486
ChessBase Megabase 2008
W. Litmanowicz, „Polscy szachiści”, Warszawa 1982, str. 165