Adam Krokiewicz

Adam Krokiewicz (ur. 11 lutego 1890 w Krakowie, zm. 4 marca 1977 w Warszawie) był filologiem klasycznym, historykiem filozofii, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego oraz członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego, lekarza, i Heleny z Doerflerów. Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie w 1908 roku otrzymał maturę. W latach 1908–1912 studiował filologię klasyczną i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Uniwersytecie Wiedeńskim, a wśród jego wykładowców w Krakowie byli Kazimierz Morawski i Leon Sternbach. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel języków starożytnych w Gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie. Brał udział w działaniach podczas I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej.

W 1918 roku obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim, na podstawie rozprawy pt. Lucretius quam rationem temporis et spatii habuerit, a w 1922 roku uzyskał habilitację. W latach 1920–1921 pracował jako adiunkt w Katedrze Filologii Klasycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1923 roku przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie objął stanowisko profesora nadzwyczajnego oraz kierownictwo III Katedry Filologii Klasycznej. W 1931 roku został profesorem zwyczajnym, a w 1935 przeszedł do I Katedry Filologii Klasycznej.

Wziął udział w kampanii wrześniowej. W czasie niemieckiej okupacji pracował w magistracie warszawskim jako urzędnik, jednocześnie prowadząc tajne nauczanie uniwersyteckie w swoim mieszkaniu. Po powstaniu warszawskim przebywał w obozie w Pruszkowie, a następnie krótko w Krakowie.

W 1945 roku powrócił do Uniwersytetu Warszawskiego, obejmując kierownictwo II Katedry Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w 1960 roku, a w latach 60. prowadził zajęcia z literatury klasycznej oraz logiki dla osób niewidomych. Miał opinię wybitnego kierownika seminariów klasycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W gronie jego studentów byli m.in. Zygmunt Kubiak, Jerzy Manteuffel, Lidia Winniczuk, Maria Maykowska oraz poeta Zbigniew Herbert.

Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (od 1930 roku jako członek korespondent, a od 1945 roku jako członek czynny) oraz Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1932 roku jako członek zwyczajny). Otrzymał m.in. Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały filozofię epikurejską, kulturę starożytną, historię etyki, historię literatury oraz języka łacińskiego, religioznawstwo oraz gramatykę historyczną.

Jego żoną była Sabina z domu Jerlecka, miał również dwoje dzieci: Ewę Adamiak z domu Krokiewicz oraz syna Antoniego Krokiewicza. Do 1944 roku mieszkał w Domu Profesorów (reduta powstańcza) przy ulicy Brzozowej 12 na Starym Mieście w Warszawie. Później zamieszkiwał w kamienicy profesorów UW na ulicy Sewerynów w Warszawie.

Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 243-5-7).