Adam Kowalczyk
Adam Kowalczyk (ur. 11 października 1894 w Nowej Wsi, w powiecie szamotulskim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) był kapitanem administracji (piechoty) Wojska Polskiego oraz ofiarą zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Józefy z Białków. W latach 1914–1918 brał udział w działaniach armii niemieckiej. Następnie uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim jako członek Obrony Obywatelskiej. W 1919 roku dołączył do Wojska Polskiego, gdzie został przydzielony do 56. pułku piechoty Wielkopolskiej, a później służył w 62. i 61. pułku piechoty. Brał udział w wojnie z bolszewikami.
Od 16 marca 1921 roku do 22 maja 1922 roku uczestniczył w dziesięciomiesięcznym kursie dla młodszych oficerów mianowanych za waleczność, którzy nie mieli odpowiednich kwalifikacji naukowych (klasa XII) w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. W międzyczasie, 3 maja 1922 roku, został zweryfikowany w stopniu podporucznika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz zajmował 32. lokatę w korpusie oficerów piechoty, z 56. pułkiem piechoty jako oddziałem macierzystym.
Awansował na porucznika z datą starszeństwa 1 sierpnia 1920 roku w korpusie oficerów piechoty. Do jesieni 1930 roku pełnił służbę w 56. pułku piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na kapitana, z datą starszeństwa 1 stycznia 1929 roku oraz 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 20 września 1930 roku przeniesiono go do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie służył w batalionie KOP „Podświle” na stanowiskach adiutanta, a od 1934 roku jako dowódca 1. kompanii, a potem kwatermistrz batalionu. W sierpniu 1939 roku objął funkcję kwatermistrza 3. pułku piechoty KOP.
W 1939 roku został wzięty do niewoli przez Sowietów i osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 roku w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 052/4 z 27.04.1940 r., na pozycji 74.
Adam Kowalczyk był żonaty z Melanią, z którą doczekał się dwóch córek: Danuty i Janiny.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie mianował go do stopnia majora. Awans ogłoszono 9 listopada 2007 roku w Warszawie podczas uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4633
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 rok „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Stanisław Siuda: Zarys historii wojennej 56-go Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Załuska: Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.