Adam Kosiba

Adam Antoni Kosiba

Adam Antoni Kosiba (urodzony 26 października 1893 w Sieniawie, zmarły 31 lipca 1966 w Londynie) był pułkownikiem intendentem z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej oraz Polskich Sił Zbrojnych, a także działaczem katolickim.

Życiorys

Urodził się 26 października 1893 roku w Sieniawie, w rodzinie Karola i Antoniny. Swoją edukację rozpoczął w I Gimnazjum Klasycznym w Jarosławiu, a w 1912 roku podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W 1914 roku, w związku z wybuchem I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pułku piechoty w II Brygadzie, biorąc udział w kampanii karpackiej. Na początku 1915 roku przeszedł leczenie po zachorowaniu na tyfus. Po powrocie do zdrowia ukończył kurs w Szkole Podoficerów Rachunkowych w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie został przydzielony do 15 kompanii 6 pułku piechoty w III Brygadzie. W 1916 roku pracował jako podoficer rachunkowy w Domu Ozdrowieńców w Kamieńsku, a od stycznia 1917 roku, posiadając już stopień chorążego, był oficerem kasowym II batalionu 3 pułku piechoty w II Brygadzie. 1 kwietnia 1917 roku awansowano go na podporucznika rachunkowego. Po kryzysie przysięgowym służył jako oficer rachunkowy w 2 pułku ułanów. Podczas próby przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918 roku został aresztowany przez Austriaków i osadzony w obozie Talaborfalva.

Na zakończenie wojny, w listopadzie 1918 roku, brał udział w rozbrajaniu wojsk okupacyjnych i został przyjęty do Wojska Polskiego. Został przydzielony do Sekcji Gospodarczej Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie mianowany majorem intendentury. W latach 1923-1926 pełnił funkcję oficer w I Okręgowym Szefostwie Intendentury w Warszawie, gdzie 1 lipca 1925 roku awansowano go na podpułkownika intendentury. Od 1932 roku był szefem intendentury w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. Z dniem 1 stycznia 1936 roku otrzymał stopień pułkownika z 2. lokatą w korpusie oficerów intendentów.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem intendentury Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku został internowany na Litwie. Po pewnym czasie w obozie litewskim, trafił do obozu w Kozielsku (tzw. II), a od 2 lipca 1940 roku przebywał w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. Dzięki układowi Sikorski-Majski z 3 lipca 1941 roku odzyskał wolność i został przyjęty do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR pod dowództwem gen. dyw. Władysława Andersa, gdzie objął stanowisko szefa intendentury. Pułkownik Kosiba potajemnie przewiózł z Kozielska do Griazowca obraz Matki Bożej Kozielskiej, a następnie transportował go w ramach armii polskiej. Wraz z wojskami przeszedł przez Bliski Wschód, a od 1943 roku pełnił funkcję szefa służby pieniężnej.

Zarządzeniem Ministra Obrony Narodowej (MON) L.dz. 916/MON.45 z 26 stycznia 1945 roku oraz MON L.dz. 1268/Tjn.Org.Pers. z 8 lutego 1945 roku został wyznaczony na członka Komisji Kontrolnej gospodarki pieniężnej funduszem specjalnym przekazanym szefowi wojskowemu „Moniki” oraz delegatowi MON na Francję. Kontrolę przeprowadził do 7 marca 1945 roku w Paryżu, współpracując z pułkownikiem uzbrojenia Włodzimierzem Hellmannem.

Po wojnie, w 1945 roku, służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia oraz w Komisji Likwidacyjnej PSZ. Po demobilizacji 1 lipca 1948 roku osiedlił się w Londynie, gdzie pozostał na emigracji. Był współorganizatorem katolickiej Fundacji Veritas w Londynie, założonej z inicjatywy ks. Stanisława Bełcha, i pełnił funkcję prezesa od 1948 do 1966 roku, a wśród jej członków był m.in. Paweł Skwarczyński.

Adam Antoni Kosiba zmarł 31 lipca 1966 roku w wyniku wypadku w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
  • Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
  • Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928, 1938)

Przypisy

Bibliografia

  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Włodzimierz Hellmann: Orzeczenie Komisji Kontrolnej z 6 lutego 1945 roku oraz wnioski i propozycje przewodniczącego Komisji Kontrolnej z 7 marca 1945 roku. [w:] Kancelaria Przyboczna Naczelnego Wodza, sygn. A.XII.1/49f [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
  • Żołnierze Niepodległości. Kosiba Adam Antoni. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].