Adam Ludwik Korwin-Sokołowski
Adam Ludwik Korwin-Sokołowski (ur. 22 lipca 1896 w Zachorzowie, zm. 12 sierpnia 1979 w Warszawie) był podpułkownikiem dyplomowanym kawalerii Wojska Polskiego, odznaczonym Orderem Virtuti Militari, a także wojewodą nowogródzkim.
Życiorys
Był synem Wincentego oraz Marii z d. Piaskowskiej i młodszym bratem Zygmunta Korwin-Sokołowskiego. Swoje wykształcenie średnie zdobył w Warszawie. Przed wybuchem I wojny światowej był aktywnym członkiem organizacji „Zarzewie” oraz Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Od 1912 roku angażował się w pracę Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
Po rozpoczęciu I wojny światowej służył w 1 pułku ułanów Legionów. W 1916 roku odniósł poważne rany. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce, który ukończył z dobrym wynikiem, mając wówczas stopień kaprala. Latem tego samego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od listopada 1918 roku, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, biorąc udział w działaniach z kawalerią Budionnego pod Worotniowem, gdzie znów został ciężko ranny. Za swoje czyny 30 czerwca 1921 roku odznaczono go Orderem Virtuti Militari.
1 listopada 1924 roku został przydzielony z Kapituły Orderu Virtuti Militari do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz V Kursu Normalnego. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego, trafił do Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 18 lutego 1928 roku awansował na majora, a 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń. 1 listopada 1929 roku objął funkcję oficera do zleceń Ministra Spraw Wojskowych, a od 26 sierpnia 1930 roku był szefem Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, przejmując obowiązki od podpułkownika dyplomowanego Józefa Becka. Pomimo pełnienia funkcji w naczelnych władzach wojskowych, pozostał oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 17 stycznia 1933 roku awansował na podpułkownika z dniem 1 stycznia 1933 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.
W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemię w powiecie grodzieńskim oraz brzeskim.
Pełnił funkcję wojewody nowogródzkiego od 17 grudnia 1935 roku do 17 września 1939 roku. Po agresji ZSRR na Polskę został internowany na Łotwie, jednak zdołał uciec i przez Szwecję dotarł do Francji, gdzie zaciągnął się do Wojska Polskiego. Został skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay. Od 1944 roku służył w Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie. Po wojnie osiedlił się na emigracji w Wielkiej Brytanii.
W 1956 roku wrócił do Polski. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A8-1-1/2).
Adam Korwin-Sokołowski był autorem książki pt. Fragmenty wspomnień 1910–1945, która została wydana w Paryżu w 1985 roku przez oficynę Editions Spotkania (ISBN 2-86914-005-3).
Życie prywatne
Był żonaty z Zofią Zaborowską. Miał dwóch synów: Józefa Zygmunta (ppor. dywizjonu 300) oraz Zygmunta Tadeusza (marynarza na ORP Garland).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1854 (30 czerwca 1921)
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
- Srebrny Krzyż Zasługi (4 marca 1925)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)
- Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)
- Order Krzyża Białego III klasy (Estonia, 1934)
- Komandor Orderu Wazów (Szwecja)
- Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
- Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
- Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)
- Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)
Przypisy
Bibliografia
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis imienny – kawaleria – pułkownicy oraz podpułkownicy. Egzemplarz używany przez Józefa Piłsudskiego. [w:] Obsada personalna wielkich jednostek, sygn. 701/1/116 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1934-01-01. [dostęp 2017-02-25].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.