Adam Kornecki

Adam Kornecki

Adam Kornecki, właściwie Dawid Kornhendler (ur. 25 sierpnia 1917 w Sarnakach, zm. 3 lipca 1986 we Frankfurcie nad Menem), był podpułkownikiem oraz funkcjonariuszem PRL-owskich służb specjalnych, działających w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego oraz w Oddziale II Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego, a od 1951 roku w Zarządzie II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Życiorys

Adam Kornecki urodził się w rodzinie Michała i Anny Kornhendlerów. Ukończył szkołę powszechną w 1931 roku, a następnie wstąpił do organizacji „Pionier”. Po ukończeniu nauki rozpoczął pracę jako ślusarz. 14 sierpnia 1931 roku został aresztowany pod zarzutem wywieszania komunistycznych transparentów, jednak po chwili został zwolniony za kaucją. Od 1932 roku był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej i wkrótce dołączył do Egzekutywy KO w Siedlcach. 1 maja 1935 roku po raz drugi został aresztowany za podobne przewinienie. W latach 1934–1935 zasiadał w Komitecie Dzielnicowym Warszawa-Śródmieście. Pracował w wytwórni obuwia „J. Czerski” oraz w Związku Zawodowym Pracowników Handlowych i Biurowych. 18 czerwca 1937 roku aresztowano go ponownie za działalność komunistyczną, po czym trafił do Więzienia Centralnego w Warszawie. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał go 6 października 1938 roku na 3 lata więzienia. W tym czasie był więziony na Mokotowie, m.in. z Aleksandrem Zawadzkim, Edwardem Ochabem oraz Juliuszem Burginem.

4 września 1939 roku Kornecki wydostał się z więzienia i udał się na wschód. W Brześciu nad Bugiem pracował w Zakładzie Remontu Czołgów do czasu inwazji Niemiec na ZSRR. W czerwcu 1941 roku wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie 14 lipca 1941 roku został ranny. Po powrocie ze szpitala do 15 sierpnia 1942 roku walczył w 205 pułku artylerii, a pod Stalingradem odniósł kolejną ranę. Po rehabilitacji został skierowany do pracy w szkole, a następnie od 1 lutego do 20 sierpnia 1943 roku pracował w Kujbyszewie jako kierownik działu personalnego. We wrześniu 1943 roku zgłosił się jako lejtnant Armii Czerwonej do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdzie został mianowany podporucznikiem i objął stanowisko zastępcy dowódcy kompanii zwiadowczej. W czerwcu 1944 roku awansował na porucznika i został przerzucony jako skoczek spadochronowy na tyły wroga do oddziałów Armii Ludowej. Na mocy rozkazu Dowództwa Obwodu III Radomsko-Kieleckiego AL z 6 lipca 1944 roku został mianowany zastępcą dowódcy oraz szefem sztabu 1 Brygady AL im. Ziemi Kieleckiej. W oddziale partyzanckim przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej, uczestnicząc w walkach brygady, m.in. pod Gustawowem, Gruszką i na Wykusie. 14 sierpnia 1944 roku awansował na kapitana. 29 października 1944 roku, podczas przebijania się przez linię frontu z brygadą, został ponownie ranny i w tym czasie otrzymał stopień majora. Od tego momentu używał nazwiska Kornecki.

Kornecki rozpoczął służbę w organach bezpieczeństwa w 1944 roku, zaraz po utworzeniu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego PKWN. Po przekształceniu RBP-PKWN w Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, na początku stycznia 1945 roku, objął stanowisko szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach. Został jednak odwołany 1 października 1945 roku za „niewywiązywanie się z kierownictwa powierzonego Urzędu i złą organizację pracy agenturalno-operacyjnej, co doprowadziło do napadów bandyckich na więzienia w Kielcach i Radomiu”. Następnie pełnił funkcję zastępcy szefa WUBP w Poznaniu, a od marca 1948 roku był zastępcą szefa WUBP we Wrocławiu, a od połowy 1948 roku w Szczecinie.

Na początku 1949 roku przeszedł do wywiadu wojskowego, gdzie 28 kwietnia 1949 roku objął stanowisko zastępcy szefa Wydziału VIII Oddziału II Sztabu Generalnego LWP. Od 2 sierpnia 1949 roku był zastępcą szefa Wydziału III (Morskiego) Oddziału II SG LWP, a 2 marca 1950 roku został jego szefem.

3 grudnia 1950 roku został mianowany attaché wojskowym w Sztokholmie. Po powrocie w marcu 1952 roku został oddany do dyspozycji Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej, a pod koniec września został zwolniony do rezerwy.

Ponownie do służby powrócił w 1957 roku, a 4 lutego tego roku został starszym pomocnikiem szefa Wydziału II Oddziału II Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Od kwietnia 1957 do marca 1958 roku przebywał w Berlinie „pod przykryciem”, mając za zadanie zorganizowanie nowej rezydentury. 8 lutego 1958 roku Oficerski Sąd Honorowy dla Oficerów Starszych przy Jednostce Wojskowej Nr 5613 uznał Korneckiego winnym naruszania honoru i godności oficerskiej, m.in. za „zupełny brak dyscypliny w zarządzanym przez niego odcinku pracy, lekceważenie i nie wykonywanie rozkazów przełożonych, a także samowolne nadużywanie funduszu operacyjnego”. Dyscyplinarnie zwolniony do rezerwy 22 marca 1958 roku, od 14 listopada 1962 roku był na rencie. W obronie prawdy i w proteście przeciwko wydarzeniom marcowym oraz tolerowaniu kampanii antysemickiej przez kierownictwo PZPR, 20 czerwca 1968 roku zwrócił się do KD PZPR Warszawa-Ochota o skreślenie go z ewidencji partii. 12 lipca 1968 roku Egzekutywa KD podjęła decyzję o jego wydaleniu z partii. 27 marca 1969 roku emigrował do Niemiec Zachodnich. Występował kilkakrotnie w Radiu Wolna Europa, krytykując głównie Mieczysława Moczara.

Awanse

• porucznik – czerwiec 1944
• kapitan – 14 sierpnia 1944
• major – październik 1944
• podpułkownik – 1950

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Krzyż Partyzancki
• Srebrny Krzyż Zasługi (26 marca 1946)
• Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Przypisy

Bibliografia

Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992.

Leszek L. Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956–1964, wyd. 1, Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, ISBN 83-7399-074-7, OCLC 60583456. Brak numerów stron w książce.