Adam Kopyciński (duchowny)

Adam Kopyciński

Adam Kopyciński (ur. 24 grudnia 1849 w Nowym Żmigrodzie, zm. 27 września 1914 w Gawłuszowicach) to polski duchowny katolicki, doktor teologii, poseł do Sejmu Krajowego Galicji oraz parlamentu wiedeńskiego, a także publicysta.

Życiorys

Był synem organisty Jana Kopyto oraz Rozalii z Walewskich. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie w 1870 roku, wstąpił do Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie w 1874 roku przyjął święcenia kapłańskie. Następnie pracował jako wikariusz w Przeciszowie, a później kontynuował naukę teologii w Wiedniu w Frintaneum, zdobywając doktorat w 1879 roku.

Po powrocie do Tarnowa, w latach 1879-1890, pełnił rolę wykładowcy teologii pastoralnej i Pisma Świętego Starego Testamentu w tarnowskim seminarium. Od 1880 roku zaczął publikować prace dotyczące homiletyki oraz akcji społecznej. W swoim dziele O sakramencie pokuty zawarł myśli św. Alfonsa, którego teologia wówczas zyskiwała na znaczeniu w Polsce.

Był także członkiem Rady Miejskiej i Powiatowej w Tarnowie. W 1883 roku został wybrany posłem na Sejm Krajowy z IV kurii okręgu Tarnów-Tuchów, a dwa lata później posłem do parlamentu wiedeńskiego z okręgu Tarnów-Pilzno-Dąbrowa. Jako poseł zakładał kółka rolnicze oraz różne lokalne stowarzyszenia oświatowe i gospodarcze. W 1881 roku zainicjował w Tarnowie stowarzyszenie rzemieślników chrześcijańskich „Gwiazda Tarnowska”, które było pierwszym tego rodzaju w Galicji, i przez 10 lat pełnił funkcję prezesa. W latach 1882–1889 aktywnie pracował nad organizacją oświaty, opieki społecznej oraz promował działalność charytatywną. W 1882 roku zorganizował w Tarnowie Towarzystwo Oświaty Ludowej, które miało na celu zakładanie bibliotek i czytelni dla ludności. Pełnił w nim rolę zastępcy prezesa. Działalność Kopycińskiego oraz jego wypowiedzi doprowadziły do tego, że przedstawiciele ziemian galicyjskich wywarli nacisk na biskupa tarnowskiego Ignacego Łobosa, który zalecił mu rezygnację z mandatu poselskiego. Ksiądz złożył mandat w 1886 roku, jednak po kolejnych wyborach został ponownie wybrany z ogromną większością głosów.

W 1890 roku objął stanowisko proboszcza w Radomyślu Wielkim oraz dziekana dekanatu radomyskiego, a w 1893 roku przeniósł się do Gawłuszowic. Wrócił do aktywności politycznej, kandydował do parlamentu wiedeńskiego, gdzie zasiadał jako poseł w latach 1891-1897 oraz ponownie w 1907 roku z okręgu Dąbrowa-Mielec. Po wyborach przystąpił do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1894 roku został kanonikiem honorowym kapituły tarnowskiej. Był również obywatelem honorowym Tarnowa, Żmigrodu, Radomyśla i Ciężkowic.