Adam Lubert (Kołysko) Kołyszko (ur. 2 lipca 1798, zm. 14 stycznia 1871 w Paryżu) – powstaniec 1831 roku, poseł na sejm, towińczyk, wolnomularz.
Życiorys
Urodził się w powiecie wiłkomierskim, w rodzinie posiadającej herb Jelita. Jego matka pochodziła z litewskiej szlacheckiej rodziny Morykonich, wywodzącej się z Włoch.
Otrzymał staranne wykształcenie, a później poświęcił się pracy na roli w swoich dobrach Pelisze. W 1821 roku został wybrany na prezesa wiłkomierskiego sądu powiatowego. Kilka lat później ożenił się z panną Teplicką, z którą miał dwoje dzieci.
Na początku kwietnia 1831 roku wziął udział w powstaniu. Przez dwa miesiące walczył w północnej części województwa wileńskiego, dowodząc, wspólnie z Aleksandrem Izenszmidem Milbitzem, kawalerią insurekcyjną powiatu wiłkomierskiego. Razem z oddziałami z powiatu upickiego brał udział w nieudanych próbach ataku na Wilno i Kowno. Pod koniec czerwca, wraz z innymi żołnierzami jazdy wiłkomierskiej, został przydzielony do regularnego dywizjonu jazdy poznańskiej, z którym odbył resztę kampanii litewskiej w lipcu 1831 roku. Po zakończeniu kampanii dotarł do Warszawy, gdzie 10 sierpnia odbyły się wybory posłów z województwa wileńskiego do sejmu powstańczego. Uzyskał drugą najwyższą liczbę głosów spośród osiemnastu kandydatów i został wybrany posłem z powiatu upickiego. W stopniu porucznika z Pułku Jazdy Poznańskiej, uczestniczył we wszystkich sierpniowych i wrześniowych posiedzeniach sejmu, ale nie zabierał głosu.
Po klęsce powstania wyjechał na emigrację i osiedlił się w Paryżu, podczas gdy jego żona i dzieci pozostały w kraju.
10 grudnia 1831 roku był jednym z inicjatorów Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich. Po uzyskaniu pozwolenia ministra wojny na pobyt w Paryżu uczęszczał na wykłady w Szkole Sztabu Generalnego. W 1832 roku był członkiem oraz zastępcą mistrza obrzędów loży wolnomularskiej „Les Trinosophes” Wielkiego Wschodu Francji w Paryżu w stopniu 30. obrządku szkockiego.
Był również członkiem sejmu powstańczego na emigracji. Angażował się w życie polskiej diaspory, w tym w pojedynki. W 1832 roku w pojedynku ranił Józefa Zienkowicza, któremu sekundował Juliusz Słowacki, a 15 czerwca 1841 roku był sekundantem Stanisława Roplewskiego w jego nieudanym pojedynku z Juliuszem Słowackim. W 1842 roku związał się z Andrzejem Towiańskim i stał się jednym z bardziej zagorzałych towiańczyków. Mimo braku eksponowanych stanowisk, utrzymywał bliskie relacje z liderami, a także z Juliuszem Słowackim i Ludwikiem Nabielakiem. W kwietniu 1845 roku przedstawił Mickiewiczowi projekt podróży do Rosji w celu dostarczenia Mikołajowi I listu od Aleksandra Chodźki, który nie został przyjęty przez rosyjską ambasadę w Paryżu. Plany te nie doszły do skutku z powodu sprzeciwu Towiańskiego.
Ostatnie lata życia spędził jako weteran powstania listopadowego w paryskim domu opiekuńczym im. św. Kazimierza, gdzie zmarł podczas oblężenia Paryża przez wojska pruskie. Został pochowany na Cmentarzu Montparnasse (Kwatera 7, r. 11 av. Transversale, g. 10 av. de l’Ouest).