Adam Kiciński

Adam Leon Kiciński

Adam Leon Kiciński (urodzony 11 kwietnia 1872 w Lechanicach w powiecie wareckim, zmarły 13 czerwca 1959 w Poznaniu) był podpułkownikiem kawalerii w cesarskiej i królewskiej armii, a także generałem brygady Wojska Polskiego.

Biogram

Przyszedł na świat 11 kwietnia 1872 roku w Lechanicach w rodzinie Kazimierza, właściciela ziemskiego, oraz Urszuli z Łempickich. Był chrześniakiem Piotra Wysockiego.

Ukończył studia na Wydziale Artylerii Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1893 roku rozpoczął służbę jako oficer artylerii w cesarskiej i królewskiej armii, a od 1899 roku przeszedł do kawalerii. W 1901 roku pełnił funkcję oficera ordynansowego Franciszka Józefa I. Służył w 1. pułku ułanów w Krakowie i Lwowie, a od 1912 roku w 13. pułku ułanów w Złoczowie. Został ciężko ranny w bitwie pod Jarosławicami 2 sierpnia 1914 roku. Po tym wydarzeniu przeszedł do 6. pułku ułanów, gdzie walczył na froncie wschodnim, uzyskując stopień podpułkownika w 1917 roku.

Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 roku był zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą 8. pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego (do 4 lutego 1920 roku).

W lutym 1920 roku objął stanowisko zastępcy szefa sekcji kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Później dowodził X Brygadą Jazdy, która w 1924 roku została przekształcona w X Brygadę Kawalerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika, uzyskując starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 roku oraz 5. lokatę w korpusie oficerów jazdy. Z dniem 1 czerwca 1924 roku mianowano go dowódcą XVI Brygady Kawalerii we Lwowie. W lipcu 1924 roku minister Spraw Wojskowych zmienił swoje decyzje i pozostawił go na stanowisku dowódcy X Brygady Kawalerii w Przemyślu. Pomimo pełnienia funkcji dowódcy brygady, pozostawał w ewidencji 8. pułku ułanów.

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała brygady z datą starszeństwa od 15 sierpnia 1924 roku oraz 11. lokatą w korpusie generałów.

W październiku 1925 roku został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 grudnia 1926 roku przeszedł w stan spoczynku. Osiedlił się w Krakowie przy ul. Wolskiej 9 (obecnie ul. J. Piłsudskiego), a następnie przeniósł się do Poznania.

Był żonaty z Józefą Morawską i mieli pięcioro dzieci: Kazimierza, Jana, Stanisława, Teresę oraz Annę (żonę Eugeniusza Romiszewskiego).

Zmarł 13 czerwca 1959 roku w Poznaniu. Jego pogrzeb odbył się 16 czerwca 1959 roku na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 9, kwatera 3-11-11).

Awanse

podporucznik – 1893
porucznik – 1905
rotmistrz – 1907
major – 1915
podpułkownik – 1917
pułkownik – 3 maja 1922, zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
generał brygady – 1 grudnia 1924, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 29 kwietnia 1925, 13 maja 1933)
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)
Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
Wojskowy Medal Zasługi (Austro-Węgry)

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.