Adam Jurgielewicz

Adam Jurgielewicz vel Adam Adamek

Adam Jurgielewicz, znany także jako Adam Adamek (ur. 9 stycznia 1895 w Donosach, zm. 22 stycznia 1959 w Łodzi), był żołnierzem Legionów Polskich, oficerem Wojska Polskiego, kawalerem Orderu Virtuti Militari oraz biskupem starokatolickim.

Życiorys

Urodził się 9 stycznia 1895 roku w wiosce Donosy, w rodzinie Aleksandra.

W 1921 roku pełnił służbę jako podporucznik w 43 Pułku Piechoty. Na początku 1922 roku został przeniesiony do rezerwy, gdzie pozostał przydzielony do 43 pułku. 8 stycznia 1924 roku uzyskał zatwierdzenie w stopniu podporucznika, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku i 3087. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W tym czasie miał przydział w rezerwie do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu.

Przed przystąpieniem do Kościoła Narodowego był klerykiem w rzymskokatolickim seminarium duchownym diecezji wileńskiej, skąd został usunięty. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1927 roku. Działał na terenie Kielecczyzny, pełniąc funkcję dziekana dekanatu w Tarłowie w diecezji misyjnej Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Wchodził w liczne konflikty z rzymskokatolicką kurią diecezji sandomierskiej, która oskarżała go o podburzanie wsi do zamieszek.

Na początku lat trzydziestych XX wieku dołączył do Polskiego Kościoła Starokatolickiego. W 1934 roku został konsekrowany na biskupa w Zamościu przez Władysława Farona. Po konflikcie z przełożonym Kościoła, od 1936 roku działał niezależnie.

W 1934 roku, jako oficer rezerwy, był zarejestrowany w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wierzbnik oraz miał przydział do 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach. 4 kwietnia 1938 roku, podczas posiedzenia Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, wniosek o przyznanie mu Krzyża Niepodległości został odrzucony z powodu negatywnej opinii. W tym czasie mieszkał w Olszynie Pustkowiu, pod Ostrzeszowem.

Po zakończeniu II wojny światowej pracował jako instruktor w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Łodzi. W okresie Polski Ludowej powrócił do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, pełniąc funkcję biskupa pomocniczego diecezji polskiej PNKK. Był proboszczem w parafiach Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hucisku oraz Świętej Rodziny w Łodzi. 15 lutego 1951 roku przewodniczył Ogólnopolskiemu Zjazdowi Kapłanów PNKK, na którym podjęto decyzję o autokefalii Kościoła Polskokatolickiego.

W 1952 roku był współkonsekratorem pierwszych biskupów Kościoła Polskokatolickiego w PRL oraz brał udział w konsekracji jednego z biskupów mariawickich. W 1957 roku potajemnie dokonał w Łodzi konsekracji biskupiej Piotra Filipowicza. Przed swoją śmiercią powrócił do Polskiego Kościoła Starokatolickiego.

Zmarł i został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.