Adam Jezior

Adam Jezior, ps. Adamski

Adam Jezior, znany jako Adamski (ur. 27 listopada 1903 w Lubartowie, zm. 24 stycznia 1972 w Warszawie) – działacz komunistyczny, podpułkownik MO, pułkownik WP.

Życiorys

W 1914 roku ukończył szkołę podstawową. Od grudnia 1918 roku służył w Wojsku Polskim. W 1919 roku pełnił funkcję pisarza kompanii w Lublinie, a w 1920 roku uczestniczył w wojnie z Rosją Sowiecką, walcząc w 176. pułku piechoty WP. W czerwcu 1921 roku został zwolniony ze służby i rozpoczął naukę jako uczeń piekarski. W latach 1924–1926 służył w 21. pułku ułanów nadwiślańskich w Równem, gdzie ukończył szkołę podoficerską i awansował na kaprala. Od stycznia 1928 roku był związany z ZLCh Samopomoc, a w marcu tego samego roku działał jako agitatorem w lubelskim okręgu wyborczym przed wyborami parlamentarnymi. Pracował jako etatowy instruktor Zarządu Głównego ZLCh na powiaty piotrkowski, brzeziński i koniński. Wstąpił do PPS-Lewicy, gdzie od początku 1929 roku pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Młodzieżowej w Lublinie oraz przewodniczącego lubelskiego Komitetu Bezrobotnych. Jesienią 1929 roku został sekretarzem okręgowym PPS-Lewicy w Lublinie, a w tym samym roku wstąpił do KPP.

11 kwietnia 1930 roku został aresztowany, a 18 lutego 1931 roku skazany w Lublinie na 7 lat w więzieniu z zaliczeniem aresztu; po apelacji wyrok zmniejszono do 6 lat. W trakcie odbywania kary w Wronkach był członkiem zarządu komuny więziennej. Został zwolniony 3 stycznia 1936 roku i objął stanowisko sekretarza Zarządu Związku Zawodowego Robotników Budowlanych w Lublinie. Był jednym z głównych organizatorów strajku lubelskich murarzy i cieśli, co doprowadziło do jego aresztowania 30 marca 1936 roku; został zwolniony 5 maja 1936 roku. 26 czerwca 1936 roku znów został aresztowany, a do 21 maja 1937 roku przebywał w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po wyjściu na wolność pracował jako murarz w różnych firmach budowlanych.

W okresie od grudnia 1939 do czerwca 1941 roku był dyrektorem łaźni miejskich w Kowlu, a także członkiem Miejskiej Rady Delegatów Robotniczych i Komitetu Miejskiego MOPR. Po ataku Niemców na ZSRR został ewakuowany do Kijowa, a od lipca 1941 roku służył w Armii Czerwonej. Do maja 1942 roku był w batalionach budowlanych, gdzie pracował przy budowie bazy naftowej w Uljanowsku nad Wołgą, a następnie pracował w kołchozie w Kazachstanie. W sierpniu 1943 roku wstąpił do armii Berlinga, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy baterii ds. polityczno-wychowawczych, a później zastępcy dowódcy dywizjonu ds. polityczno-wychowawczych w 3. pułku artylerii lekkiej w stopniu podporucznika. Od lipca do października 1944 roku przeszedł szlak bojowy 1 Armii WP z Kowla do prawobrzeżnej Warszawy. Następnie został skierowany do służby w MO w Lublinie, a do sierpnia 1950 roku pracował w Komendzie Głównej MO, gdzie m.in. był szefem Oddziału Gospodarczo-Finansowego i Oddziału Służby Zewnętrznej. W lipcu 1947 roku został mianowany podpułkownikiem MO, a od lutego 1951 roku ponownie służył w WP. W październiku 1954 roku awansował na pułkownika. Od maja 1952 do lipca 1953 roku był dyrektorem Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Budowy Miast i Osiedli, a od lipca 1953 do listopada 1956 roku pracował w Ministerstwie Przemysłu Mięsnego i Mleczarskiego. Od marca 1959 do września 1964 roku był zatrudniony w Głównym Zarządzie Politycznym WP, a następnie przeszedł w stan spoczynku.

Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-4-20).