Adam Jerzy Bieliński (urodzony 5 maja 1868 w majątku Dymki, zmarł po 1938) – był generałem brygady w Wojsku Polskim.
Życiorys
Adam Jerzy Bieliński przyszedł na świat 5 maja 1868 roku w majątku Dymki, znajdującym się w powiecie borysowskim, w ówczesnej guberni mińskiej. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz I wojnie światowej, gdzie dowodził rosyjskim pułkiem kawalerii. W jesieni 1917 roku objął dowództwo Legii Oficerskiej Jazdy I Korpusu Polskiego w Rosji, a następnie został szefem Wydziału Mobilizacyjnego w Naczpolu. Po wycofaniu się oddziałów I Korpusu z Mińska, zorganizował tam samoobronę i kierował akcją oswobodzenia miasta, co zaowocowało jego mianowaniem na pierwszego komendanta miasta.
23 grudnia 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego, uzyskując zatwierdzenie stopnia pułkownika z datą starszeństwa 19 listopada 1915 roku. Z dniem 30 listopada 1918 roku został przydzielony do Sekcji Remontu w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wkrótce objął funkcję zastępcy Generalnego Inspektora Jazdy. 10 marca 1920 roku został wyznaczony na szefa Sekcji II Jazdy w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. W sierpniu 1921 roku, po przekształceniu Ministerstwa Spraw Wojskowych w organizację pokojową, został mianowany na szefa Departamentu II Jazdy.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 31. lokatą w korpusie generałów.
15 maja 1923 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W czerwcu 1926 roku wszedł w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 1 marca 1927 roku otrzymał dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a 30 kwietnia 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Po zakończeniu służby mieszkał w Warszawie przy ulicy Świętej Teresy nr 2.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
Regina Czarnecka. Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918–1921. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 27, 2005. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe. ISSN 0137-5547.
Spis Abonentów Warszawskiej Sieci Telefonów Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej i Rządowej Warszawskiej Sieci Okręgowej rok 1938/39. Warszawa: Zakłady Graficzne „Dom Prasy” S.A., 1938.