Adam Jan Lewicki

Adam Jan Lewicki (urodzony 24 grudnia 1895 we Lwowie, zmarły 31 stycznia 1975) był podpułkownikiem dyplomowanym piechoty Wojska Polskiego oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Antoniego i Balbiny. Ukończył gimnazjum, a po wybuchu I wojny światowej służył w formowanych Legionach Polskich, w 4 pułku piechoty, wchodzącym w skład III Brygady. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, jako porucznik, dowodził kompanią w 4 pułku piechoty Legionów, za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Następnie został zweryfikowany na stopień kapitana z datą starszeństwa 1 czerwca 1919. Pozostał w 4 pp Leg., pracując jako oficer sztabu. W 1929 roku opublikował pracę pt. „Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty legionów”. W 1928 roku awansował na stopień majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1928. Wiosną 1930 roku odbył staż w 2 pułku artylerii lekkiej. Od listopada 1930 do października 1932 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, gdzie uczestniczył w XI Kursie Normalnym od 5 stycznia 1931 do 1 listopada 1932. Jako major dyplomowany służby stałej piechoty, od 1 listopada 1932 został delegowany do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od czerwca 1934 roku dowodził batalionem 74 Górnośląskiego pułku piechoty. 27 czerwca 1935 roku awansował na stopień podpułkownika piechoty z datą starszeństwa 1 stycznia 1935. Od 4 lipca 1935 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku. W latach 1937-1939 pracował w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie jako kierownik przedmiotu taktyk broni połączonych. Na wiosnę 1939 roku służył w armii „Poznań” jako oficer do zleceń dowódcy, generała Tadeusza Kutrzeby.

Po rozpoczęciu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, w tym w bitwie nad Bzurą oraz w obronie Warszawy, po czym trafił do niewoli niemieckiej. W trakcie wojny był przetrzymywany w oflagach, w tym w Oflagu X B Nienburg (1939) oraz Oflagu X C Lubeka (1942). Po zakończeniu wojny odzyskał wolność i powrócił do Polski. Zmarł 31 stycznia 1975 roku.